This is me

De laatste dag van de meivakantie stappen Romy en ik de bioscoop binnen. Het miezert en ik kan geen monopoly meer zien. Lekker een filmpje pakken lijkt me een beter idee.

"Ik wil naar die circus film" zegt Romy terwijl we voor de kassa staan. Ik had het kunnen weten. Mijn circusmeisje. Ze bedoelt the greatest showman, een Amerikaanse musicalfilm over P.T. Barnum en zijn circus met bijzondere mensen. Een mooi thema, maar ik ben niet echt een musicalfan. "Ik denk niet dat die nog draait" zeg ik daarom hoopvol. "Jullie hebben geluk" het meisje achter de kassa lacht naar Romy "vandaag is de laatste dag, ga maar snel naar zaal 2 want hij begint zo!"

Met chips en drinken in de ene hand en Romy aan de andere vallen we de zaal binnen. De reclames zijn al volop bezig. "Rij 5, in het midden" zeg ik haastig terwijl ik haar de trap ophelp. "Er is helemaal niemand" zegt Romy verbaasd en nu kijk ik pas goed de zaal in. Inderdaad. De zaal is helemaal leeg. Romy kijkt me samenzweerderig aan "denk jij wat ik denk..."

Languit in ieder onze eigen loveseat op de achterste rij liggen we klaar als de film begint. "Als er mensen binnenkomen gaan we netjes op onze eigen plek zitten" roep ik Romy nog een keer snel toe. "Jaha" krijg ik als antwoord maar haar blik is al volledig op het scherm gericht.

De film begint meteen met een opzwepend lied. En tja, bij muziek kunnen Romy en ik slecht stil blijven zitten. Normaal doe je dat natuurlijk in de bios. Maar als toch niemand het ziet...
Als ware circusartiesten dansen we door de paden van de bioscoopzaal, tussen de stoelen door, op de stoelen. Ik til haar op en neer, terwijl ze haar armen in de lucht houdt als een koorddanseres.

Ik vind de film nu al geweldig. En het wordt alleen maar beter. Het verhaal gaat over de jongensdroom van P.T. Barnum om een grote show voor elkaar te krijgen eind 19e eeuw. Door niet op te geven krijgt hij het voor elkaar om een circus te vullen met mensen die tot dan toe als freaks worden gezien. Een man met dwerggroei, een Siamese tweeling, een slangenmens, een albinodame en nog veel meer.

Zo is er ook een vrouw met een baard. Ze kan prachtig zingen maar wordt altijd uitgelachen. Nu vindt ze haar plek in het circus en wanneer ze voorzichtig begint te zingen voel je haar verdriet tot in je tenen. Ik kijk naar Romy en zie dat zij het ook voelt. Wanneer de bebaarde dame vanuit de schaduw het licht instapt en zingt dat ze zich niet meer schaamt voor wie ze is, staat Romy op en maakt een vuist in de lucht. Ze zingt keihard "THIS IS ME" mee terwijl er een traan over haar wang rolt.

Thuis vertelt Romy in geuren en kleuren over de film. Als ze vertelt dat we bovenop de stoelen hebben staan dansen zegt haar broer dat we vast gefilmd zijn. "Jullie staan morgen online!" plaagt de andere broer. "Ach jullie snappen het toch niet" zucht Romy. "Deze film ging ook over mij".  Ze zet haar koptelefoon op en zoekt driftig naar de liedjes van de film. Stiekem hoop ik dat de jongens gelijk hebben. Wat zou ik ons bioscoop-avontuur graag terugzien.

Carnaval op rolletjes

Tot nu toe bleef Romy liever thuis met carnaval. Ze vindt de muziek verschrikkelijk, de drukte super irritant en de polonaise kan ze toch niet. Dit samengevat in de woorden `Ik haat carnaval!´

Ik snap het ook wel. De school viert het altijd in het buurthuis, waar alle klassen door elkaar heerlijk los kunnen gaan. Maar de kans omver te worden gelopen is voor Romy dan wel erg groot. En in haar rolstoel zou ze alleen maar tegen billen aankijken. Met alle begrip van school zit Romy die dag altijd lekker thuis op de bank. Vaak wel als elfje of poes, want verkleden is natuurlijk wel leuk!

Maar dit jaar is het anders. Haar beste vriendin is vandaag jarig en viert het op school tijdens carnaval. Dat kan ze natuurlijk niet missen. Daar moet ze bij zijn! Dus als oplossing hebben we de rollator versierd en gaat ze zo de drukte in. Ik was er graag bij geweest om te helpen. Maar ze wil me er niet bij hebben. Ze wordt groot en wil haar eigen gang gaan. Zonder altijd maar je moeder in de buurt. Heel gezond natuurlijk. Maar in dit soort situaties soms wat lastig.

Gelukkig begrijpt de meester dat als geen ander. Hij heeft de klas gevraagd rekening te houden met Romy en mij beloofd me te appen als hij ziet dat het echt niet gaat. Dat gaat helemaal goed komen.

Dus vanochtend zat ik al heel vroeg wafeltjes in het haar van mijn candygirl (de tijd van poesjes en elfjes is voorbij) te maken en leverde ik haar af bij Meester Kikker. Ze zal misschien heel de vakantie nodig hebben om bij te komen, maar ik hoop dat ze flink gefeest heeft! En wie weet wil ze volgend jaar wel weer!

dag sinterklaasje

Terwijl ik de rolstoel achterin de auto duw, zie ik dat Romy alvast door haar broer in de gordel wordt vastgeklikt. Als ik in de auto stap, zit hij al naast me, klaar voor vertrek. “Oké ma, let´s go, dan zijn we misschien de file nog net voor!” Snel rijd ik van ons parkeerplekje weg, maar bij het eerstvolgende stoplicht staan we al meteen achter een flinke rij auto´s.

We hebben van een controleafspraak in het VU maar meteen een leuk dagje Amsterdam gemaakt door een middagje Van Gogh Museum eraan vast te plakken. Broerlief heeft een studiedag dus is ook gezellig mee. Na zo´n lange dag is het wel fijn om weer naar huis te gaan en het liefst zonder file natuurlijk. Maar blijkbaar zijn we daar al te laat voor.

“Mam, waarom zet je de turboboost niet een keer aan?” vraagt een stemmetje vanaf de achterbank. Ze wijst naar het lampje van het gevarenlicht. Sandor en ik kijken elkaar aan en schieten in de lach. Toen de kids klein waren vertelde ik ze dat ze nooit op dat knopje mochten drukken. Deden ze dat wel dan zou de auto ineens knoelhard ervandoor gaan. Dat was een leuk grapje, ik wist alleen niet dat Romy dat nog geloofde. Sandor legt het tussen het lachen door aan haar uit.

Met haar armen over elkaar zit ze achterin nog wat na te mopperen. “Al die tijd ben ik gewoon voor de gek gehouden. Dat is toch gemeen. Er zijn toch niet nog meer dingen die niet waar zijn he!” Streng kijkt ze me aan via de achteruitkijkspiegel. Shit, ik krijg het er helemaal warm van. Zou ze het geheim van Sinterklaas toch doorhebben? Het wordt natuurlijk ook wel tijd, ze is al 9! Maar ik ken geen grotere Sinterklaasfan dan Romy. Daarom had ik gehoopt dat ze er zelf achter zou komen en ik het haar niet hoefde te vertellen voor het volgende sinterklaasfeest.

Deze kans kan ik dus niet voorbij laten gaan. Toch pols ik eerst nog even voorzichtig. “Eigenlijk is er nog wel iets Romy” begin ik en ik zie haar gezicht schrikken. “Het is toch niet wat ze op school zeggen hè?”. Zie je, ze weet het al. Misschien gaat het toch meevallen. “Wat zeggen ze dan op school?” Lafbek dat ik ben, ik wil het haar eerst horen zeggen. “Dat van Sinterklaas?” zegt een bang piepstemmetje. Ik durf alleen maar te knikken.

Oke, deze situatie heb ik dus verkeerd ingeschat. Een compleet ontroostbaar meisje zit op de achterbank. Zelden heb ik haar zo verdrietig gezien. Ik probeer van alles te zeggen om haar te kalmeren maar niks helpt. En dan zitten we verdorie ook nog in de auto, ik kan haar niet eens vastpakken en knuffelen. Broerlief denkt gelukkig hetzelfde en gooit zijn gordel los om naast haar te klimmen. In zijn armen wordt het snikken wel iets rustiger zodat we weer normaal kunnen praten.

"Maar.. snik... bestaat Rolstoelpiet... snik... dan ook niet?" Ik wist dat dit zou meespelen. Ze beschouwde hem als een echte vriend. Ik voel me gewoon bijna schuldig dat ik haar brieven heb geschreven namens hem.*
"Ja maar Romy, je weet toch dat de kerstman en de paashaas niet bestaan" begint Sandor goed bedoeld. "Niet!?" gilt ze verbaasd "Nu moeten jullie echt ophouden hoor! Is er dan niks meer om in te geloven?" dramatisch snikkend duwt ze haar broer opzij. Die kijkt geschrokken naar mij.

"Weet je waar ik in geloof Romy?" zeg ik ineens resoluut. Tussen haar vingers door kijkt ze naar me. "In jou!" Het is even stil. Sandor en Romy kijken elkaar aan met een blik van wat moeten we hier nu mee. "Wat een stom antwoord" zegt ze, maar ze pakt wel Sandors hand weer vast en doet een diepe zucht.

Kan best denk ik bij mezelf, maar ik meen het wel. En terwijl ik eindelijk weer lekker door kan rijden gaat het gesprek achterin verder over het sinterklaasjournaal. "Dieuwertje Blok bestaat toch wel he?"
Gelukkig. Dieuwertje Blok is echt.

*rolstoelpiet

Stepfriends

Steptember*. Romy had er zoveel zin in. Dit jaar zou ze voor het eerst samen met vriendinnetjes meedoen. Ze waren met zijn viertjes samengekomen om een goede teamnaam te bedenken en er
moest natuurlijk een leuke groepsfoto gemaakt worden. De stappentellers hingen om en waren getest.
Team STEPFRIENDS was er klaar voor!

Als een speer gingen ze van start. Ik hoorde verhalen van schoolpauzes waarbij de dames zoveel mogelijk rondjes liepen. Uit school werd er fanatiek gesport. Honden werden extra uitgelaten. En zelfs de tanden werden ´s avonds dansend gepoetst. Alles voor de stappen!

Romy vroeg om vijf boterhammen mee naar school in plaats van vier. En ze wilde ook weer lopend naar school. Iets wat we dit schooljaar nog niet hadden gedaan omdat dat samen met het traplopen nu op school te vermoeiend is. Maar als Romy iets wil... dan gaat ze ervoor!

Een paar dagen ging het goed. Toen kon ze ineens geen stap meer zetten. Met pijn in haar benen werd ze wakker. Ze kon er niet eens op staan. Noodgedwongen lag ze drie dagen op bed met pijnstillers.
De stappenteller naast haar op het nachtkastje.

Voorzichtig kon Romy daarna weer naar school. Zoveel mogelijk in de rolstoel. Even geen gym en geen buitenspelen. Niet echt goed voor de stappen dus. En hoeveel we ook tegen haar zeiden dat die stappen nu even niet belangrijk zijn. Je zag toch dat verdrietige snoetje als ze ´s avonds haar paar stappen zat in te vullen en zag hoe ver haar vriendinnen al waren.

Maar het team heet niet voor niks STEPFRIENDS! Want deze vriendinnen zagen dat ook. Al snel hadden de meiden allerlei oplossingen bedacht. Er werden nog meer stappen gezet, zodat er ook genoeg stappen waren om aan Romy te geven. Zusjelief werd ingezet om Romy aan haar stappen te helpen en op het schoolplein werd Romy´s stappenteller bij de fanatiekste kinderen omgehangen tijdens het buiten spelen. Wat een kanjers!

En zo is Steptember toch weer leuk. Wat een goed idee Romy om dit samen met je vriendinnen te doen. Samen sta je sterk!

* Steptember: gedurende de maand september zet je samen met je team 10.000 stappen per dag om zo geld in te zamelen voor onderzoek naar en ondersteuning van mensen met cerebrale parese.

Wil je de STEPFRIENDS sponsoren, klik dan HIER

superheld

"Als je kon kiezen, welke superkracht zou jij dan nemen?" Romy kijkt vragend achterom vanuit haar rolstoel. "Poeh, lastig kiezen zeg..." in mijn hoofd ga ik snel wat superhelden af. "Vliegen denk ik. Ja, vliegen lijkt me wel gaaf. Net als een vogel, of als superman moet ik zeggen. En jij?" Ik kiep haar achterover zodat ik even een ondersteboven-snoetje aan kan kijken. "Makkie" antwoordt Romy, "teleportatie!" verbaasd kijk ik haar aan. "Tuurlijk! Dan maakte de CP niks meer uit! Ik zou me overal heen kunnen teleporteren. Dan teleporteerde ik me 's ochtends zo in mijn broek! " Lachend komen we het revalidatiecentrum binnen.

Deze meivakantie mag Romy hiernaartoe voor de superheldenweek. Ze gaat daar, samen met een groepje kinderen, vaardigheden oefenen die nog niet goed willen lukken. Ieder met een eigen buddy!(student fysio/ergo). Romy wil graag handiger worden met de rolstoel, maar heeft vooral zin in het leren handbiken. We hadden graag gezien dat ze ook zou oefenen met knoopjes dichtdoen of haren kammen. Maar toen we dat bespraken werd ze boos en kwamen er tranen. Dat ligt dus te gevoelig.

Romy krijgt bij binnenkomst een echt superheldenshirt aan, en ik word de zaal uitgebonjourd. Op weg naar huis loop ik te piekeren. Wat nu als ze het niet leuk vindt? Dan kan ik de rest van de week een mopperende Romy hiernaartoe brengen. Het is ook niet eerlijk. Haar broers kunnen heel de week uitslapen, maar zij moet iedere dag op tijd uit bed. En wat nu als ze haar buddy niet leuk vindt?

Die zorgen blijken totaal overbodig. Een paar uur later gaat de voordeurbel. Dat is vast het buurmeisje. Ik gooi de deur open, maar zie niemand. "Hoi Mam!" hoor ik plots achter de geparkeerde auto. Op straat zie ik een stralende Romy in een handbike zitten. Een trotse buddy staat ernaast. "Wauw, ben je helemaal hiernaartoe gefietst?" mijn verbazing laat Romy nog meer stralen. Ik zie haar buddy vertederd naar haar kijken. Dat zit wel goed tussen die twee.

De superheldenweek wordt afgesloten door een spetterend optreden van alle kandidaten. Met hun zelfgeknutselde instrumenten komen ze als een ware fanfare de sportzaal binnen gemarcheerd. Een hele ronde lopen ze al toeterend en trommelend om alle ouders en familie heen. Dat op zich is al een hele prestatie van Romy, maar het echte optreden moet nog beginnen. Alle superheldjes mogen hun "kunstje" laten zien. De een kan eindelijk zelf zijn veters strikken, de ander kan een voetbal in een goal schieten. Stuk voor stuk topprestaties. De buddy's staan langs de kant als trotse ouders toe te kijken.

Romy mag als bijna laatste haar inmiddels verworven handbike-talent laten zien. Onder luid applaus fietst ze de hele zaal rond. Ze parkeert de handbike nog even keurig in zijn achteruit en eindigt lachend met een buiging.

"Jammer dat het voorbij is" zucht Romy, nadat ze haar buddy een hele dikke knuffel heeft gegeven bij het afscheid. "Morgen lekker uitslapen!" troost broerlief, maar daar heeft ze geen oren naar "Ik had veel liever nóg een superheldenweek." ze is even stil. "Volgend jaar ga ik gewoon weer meedoen! Dan ga ik leren haren kammen en knoopjes dichtmaken. En vast nog meer!"

Wat een superheld!

pechvogeltje

Waterpokken. Iedereen weet hoe vervelend ze kunnen zijn. Vaak herinnert een littekentje ergens op je lijf je nog aan de jeuk die je als kind hebt gehad.
Je kunt er een paar krijgen. Maar ook helemaal onder zitten. Op de gekste plekken duiken ze op. In je haar. In je oor. In je mond. Zelfs in je oog!
Waterpokken komen ook nooit gelegen. Je krijgt ze op vakantie. Op je verjaardag. Of als je voor het eerst naar school mag.

Weet je wanneer waterpokken ook heel vervelend zijn? Als je een blindedarmontsteking hebt.
Sinds vorige week weet Romy daar alles van.

Na een hele nacht helse pijnen in haar buik, werd Romy door de huisarts doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar aangekomen veranderde de vriendelijke blik van de verpleegster al snel in een paniekerig gezicht toen het woord waterpokken viel. Zo snel mogelijk werden we in een kamertje gezet en de deuren achter ons dichtgeduwd. De verpleegster riep door de deur dat ze zo zou komen. Een bordje werd voor ons raam geschoven. Vanuit ons kamertje kon ik het niet zien, maar in mijn fantasie zag ik een geel bord met een nucleair teken erop.

Even later kwam de verpleegster in een geel pak, met een mutsje, handschoenen en een kapje voor haar mond. Zij legde uit hoe verschrikkelijk besmettelijk waterpokken zijn, en dat dat in een ziekenhuis vol zieke mensen natuurlijk echt gevaarlijk is. Dat begrepen we volkomen. Maar het was wel jammer dat daardoor alles zo gecompliceerd ging. En dat alles daardoor extra lang duurde.

Romy moest uiteindelijk naar een ander ziekenhuis waar ze wél een isolatiekamertje hebben. Via een sluiproute door de kelder kwamen we in haar kamer, waar het lange wachten begon. Romy zou als laatste die dag geopereerd worden omdat de operatiekamer daarna grondig ontsmet moest worden. Logisch. Maar daardoor niet minder zwaar. Romy heeft heel de dag niks mogen eten of drinken. Omdat er telkens hoop was dat ze bijna aan de beurt was. Maar spoedgevallen gaan natuurlijk voor.

Dapperheid kan dus toch opraken. De angst, de pijn, de jeuk, de honger maar vooral de dorst... het was bij elkaar echt teveel. Zelfs Super Dappere Romy was hier niet tegenop gewassen.

Toen ze dan om 22 uur eindelijk aan de beurt was en volledig ingepakt in haar bed naar de ok werd gereden, was ze helemaal uitgeteld. Beertje, normaal zo stevig in haar handen geklemd, lag met een kapje op tegen haar aan. Te moe om nog bang te zijn zuchtte ze "eindelijk" en ging ze rustig slapen.

De operatie is gelukkig prima gegaan. En Romy mocht de volgende dag alweer snel naar huis.

Thuis waren we er nog niet meteen. Dat kwam vooral door die stomme waterpokken. Maar gelukkig geen "ebola behandeling" meer zoals wij de hele situatie in het ziekenhuis als grapje noemen.

Nu gaat het gelukkig al een stuk beter met Romy. Ze loopt weer voorzichtig rond en heeft weer praatjes. Baalt dat ze nog niet naar school mag. En dat ze haar vriendinnen mist.

Maar vanavond kwamen er toch weer traantjes toen ze in bed lag. Die moesten er gewoon nog even uit. "Dat is helemaal niet raar..." begin ik "Dat is bijzonder!" zegt Romy. En tussen de tranen door schiet ze in de lach.

Zo ken ik mijn meisje weer. We beslissen dat dit gewoon de grootste pechweek ooit was! Misschien komt er nu dan wel een gelukweek! Dat komt niet verkeerd uit. Want deze week zitten we op iets leuks te wachten......duim allemaal maar mee... eind deze week horen jullie het!

ons kerstverhaal

9 jaar geleden:

Langzaam word ik wakker van een raar gevoel. Hè gedver, heel het bed is nat. Ik maak Sandortje wakker die tussen mij en Micha in ons bed ligt. "Sannie, je hebt in bed geplast, kom uit bed, dan verschonen we het even." Een slaperig hoofdje met haren die rechtovereind staan kijkt me dromerig aan en langzaam begint hij uit bed te klimmen. Onhandig door mijn dikke buik begin ik de lakens van het bed af te trekken. Totdat ik ineens besef dat het helemaal niet naar urine stinkt. Het is een zoete lucht die ik ruik, en opeens besef ik het. Mijn water is gebroken! Shit, dat kan niet goed zijn. Snel maak ik Micha wakker. We bellen de verloskundige en we spreken af snel naar de praktijk te komen. Micha brengt eerst de jongens maar naar school want dat is wat praktischer en ik kleed me ondertussen aan. Rustig probeer ik na te denken wat ik mee moet nemen. Lastig, ik weet niet wat me te wachten staat en alles zit ook nog eens in dozen ingepakt. We moeten namelijk nog verhuizen.

De verloskundige is meteen duidelijk. Ik moet onmiddellijk naar het ziekenhuis. Ze wil niet eens dat ik eerst nog langs huis ga. Het dringt nog steeds niet echt tot me door want ik begin over het moeten inpakken van kadootjes en dat het bijna 5 december is.  Micha zegt helemaal niks meer . Pas als we in de auto zitten, op weg naar het ziekenhuis, hoor ik hem zachtjes zeggen "je bent nu 25 weken hè, dan raken we dit kindje kwijt ..." 

Vanuit het ziekenhuis in Breda word ik met een ambulance naar het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven gebracht. In Rotterdam is er geen plaats en ik moet naar een ziekenhuis waar een NICU (Neonatale Intensive Care Unit)  aanwezig is. De eerste uren zijn erg spannend. Ik krijg injecties om de longrijping van het kindje te versnellen en verder kan ik niets anders doen dan goed plat blijven liggen.

Gelukkig blijven de weeën uit. Wel een maand lang...

Het is een heftige maand. De spanning dat de baby elk moment kan komen ebt gelukkig wel langzaam weg. Ook heb ik inmiddels een rondleiding gekregen op de NICU en daar wel vertrouwen in. Maar voor het thuisfront vind ik het erg zwaar. De jongens zijn pas 5 en 7. Micha komt zoveel mogelijk met ze op en neer gereden, tussen het werken en dozen inpakken in. Dan komen ze lekker bij me in bed gekropen en krijg ik honderd tekeningen. Een standaard vraag van de artsen is dan ook als ze alle tekeningen zien, of ik misschien een juf ben.

En dan wordt het kerst. Voor mijn gevoel hoor ik inmiddels bij het interieur. Ik heb de ene na de andere vrouw naar binnen zien komen en met baby weer zien vertrekken. De verpleegkundigen ken ik inmiddels al lang allemaal bij naam. Maar eentje is er toch wel mijn favoriet. Als zij 's ochtends binnen loopt met haar vrolijke bos krullen, dan weet je, vandaag is het weer feest!
Zo ook die eerste kerstdag. Met grote engelenvleugels op haar rug (ik verzin het echt niet) komt ze mijn kamer binnen. "Goedemorgen Maria, heb je lekker in deze stal geslapen?"
Als ik vraag of er al een kindje Jezus op de afdeling geboren is, gaat ze op de gang kijken of er een ezeltje staat. "Nee, nog geen kindje Jezus vandaag, maar dat zal vast nog wel komen..."

Met kerst vindt iedereen het extra zielig dat je in het ziekenhuis ligt dus daarom komt er lekker veel bezoek langs. Supergezellig dus, wel jammer dat ik wat buikpijn begin te krijgen. Als mijn kamer echt helemaal vol visite staat, besef ik het ineens... HET ZIJN WEEËN!! Zou het nu dan toch gaan gebeuren? Ik ben gelukkig inmiddels 30 weken zwanger. Dat klinkt al een stuk beter dan 25, maar het blijft spannend. De visite wenst ons succes en maakt zich snel uit de voeten.

Omdat het kindje nog in een stuit ligt vraag ik om een keizersnede. Ik heb te veel enge verhalen gehoord over stuitbevallingen. Hierover moet door de artsen overlegd worden want ze vinden het eigenlijk onzin, het kindje is nog zo klein. Om me een beetje af te leiden tussen de weeën door (en misschien ook om mijn kreungeluiden te maskeren voor de zwangere vrouw die naast me ligt en steeds witter wordt) zet Micha de televisie aan. Zoals altijd met kerst, is Sisi, die junge kaiserin, op tv. Wat is Romy Schneider toch mooi. "Zeg Mies, wat vindt je van Romy voor een meisje?"

Eigenlijk weet ik zeker dat het weer een jongen wordt. Ik heb zo goed mogelijk bij alle echo's meteen geroepen dat we niet willen weten wat het wordt. Maar ja, ik kreeg op het laatst zoveel echo's om te kijken of ik nog wel genoeg vruchtwater had, dat ik per ongeluk 2 balletjes heb gezien. Ik heb maar niets tegen Micha gezegd. Dan blijft het in elk geval voor hem nog een verrassing.

De artsen hebben overlegd. Als er dan bij de moeder geen motivatie is om natuurlijk te bevallen (??!!!!)  stemmen ze toch maar in met een keizersnede. Echt fut om boos te worden om deze uitspraak heb ik niet meer, laat het nu maar gewoon zo snel mogelijk gebeuren.
Een beetje zenuwachtig lachend ga ik zitten voor de ruggenprik. Als er ineens een man met een groen mutsje en een kapje voor zijn mond in de operatiekamer naast me staat zeg ik netjes gedag. Maar dan zie ik ineens aan zijn pretoogjes dat het Micha is.

Ze kunnen beginnen. Ik voel een steek in mijn buik. Het duurt 1 tel voor ik besef dat ik gewoon voel hoe een mes mijn buik open snijdt. Paniekerig roep ik of dat normaal is. De artsen kijken elkaar geschrokken aan. Shit dat is geen goed teken. De anesthesist pakt mijn hand en zegt "sorry mevrouw, dan werkt de ruggenprik niet, even op uw tanden bijten want het kindje moet er nu echt uit. Ik beloof u zodra het kindje eruit is, maak ik u helemaal weg."

Hoe ik de minuten daarna ben doorgekomen weet ik niet meer. Ik weet nog wel het moment dat de anesthesist het kapje bij me opzette en ik dacht EINDELIJK! En terwijl ik me langzaam voelde wegglijden hoorde ik een stem in de verte "Het is een meisje!". Met mijn laatste krachten heb ik het kapje van mijn gezicht afgeslagen en uitgeroepen "EEN MEISJE?? ECHT WAAR?" en met een brede glimlach op mijn gezicht deed ik uiteindelijk mijn ogen dicht.