hard spelen

Wat een heerlijk vriendinnenweekend heeft Romy achter de rug! Vrijdag kwamen klasgenootjes Nienke en Aaf (en lieve zusje Neele) bij Romy op bezoek. Dat was leuk! Weer lekker met vriendinnetjes spelen. En dat gaat ook al zo goed! Romy zit gewoon lekker in haar rolstoel en haar vriendinnetjes vinden het leuk om te helpen of even te duwen. Als er naar de operatie of het ziekenhuis wordt gevraagd geeft Romy wel antwoord maar ze heeft vooral gewoon zin om lekker te spelen.
Het bezoek van vriendinnetje Bliss maakte het vriendinnenweekend nog compleet. Ze hebben niet alleen heerlijk vanuit de rolstoel met elkaar gespeeld maar ook heerlijk in Romy's bed gelegen met zijn tweeën. Dat was nog eens knus. Filmpje erbij, iets lekkers erbij, en "hé" vroeg Bliss, "wat is dat voor handig belletje? "....

Romy is de afgelopen dagen zo ontzettend vooruit gegaan. Hoge kniestand kan ze nu echt weer zelfstandig en houdt ze best lang vol. "Een beetje wiebelig, net als Bambi" lacht Romy. Maar ze doet het echt goed en ze "loopt" zo op haar knietjes langs de tafel. Ook kroop ze er ineens knoelhard vandoor toen haar broer Jenö met haar aan het spelen was en hij het een beetje te spannend maakte. Ze vloog gillend  om de bank heen en liet ons met open mond geschrokken achter. O jee , kan dat allemaal geen kwaad , dacht ik. Maar Romy kwam aan de andere kant van de bank lachend weer te voorschijn. Pff gelukkig maar..

Het lopen gaat ook steeds beter , je hoeft haar al iets minder stevig vast te houden en ze zet haar voeten ook wat meer gecoördineerd neer. Vandaag kon ze dat al 4 keer op en neer door de kamer!

Ze begint nu zelf door te krijgen dat er ook dingen zijn die ze nu ineens wel kan , die ze eerst niet of minder goed kon. Op bed zitten , met afhangende benen , is ineens een stuk makkelijker. Normaal werd Romy altijd achterover getrokken door haar spasticiteit . Dat voelt nu zo anders. Ik hoop ook dat als de baclofen straks helemaal afgebouwd is, Romy nog wat stabieler kan zitten, en minder onderuit gezakt. Dat zou toch eens fijn zijn! Misschien hoeft ze dan in haar rolstoel niet eens meer vastgemaakt te worden. Dan kan ze nog makkelijker bij haar keukentje en restaurantje spelen met haar theeserviesje.

Vandaag kan ik voor het eerst een foto van Romy's litteken plaatsen. Tot nu toe vond Romy (en ook Sandor) het er te eng uitzien en vond ik het dus niet geschikt. Eigenlijk zag het er al heel snel keurig uit, daar stond ik echt van te kijken. Maar goed nu alle hechtpleisters eraf zijn ziet het er wat rustiger uit. Het blijft natuurlijk wel groot. Gelukkig ziet ze het zelf in principe niet. Ik laat het haar nu zien door er een foto van te maken. Maar wat haar betreft hoeft dat eigenlijk niet hoor. "Ja mam, nu weet ik het wel hoor! Ik wil liever in de spiegel gaan kijken of ik weer een beetje kan dansen". En ik pak Romy vast, zwier haar voor de spiegel, zet haar op de grond, en met 1 hand vast draait ze gewoon weer een pirouette . Zoals we altijd zo graag samen deden. Daarna zakt ze meteen door haar knietjes. Maar ik vang haar snel op. In de spiegel kijken we elkaar hijgend en lachend aan... "Het lukt weer mam, het lukt weer..."