Shirt met "Now let's dance!" aan ....check.
Beenwarmers aan....check.
Romy is er klaar voor, we kunnen vertrekken.
Eerlijk gezegd had ik verwacht dat Romy na het drukke schoolreisje van gisteren te moe zou zijn om vandaag naar het Nederlands Dans Theater te gaan. Maar ze stond om half 8 al met haar beenwarmers naast mijn bed met de vraag "Gaan we?!".
Het is natuurlijk ook wel heel bijzonder als je naar een dansworkshop bij het beroemde Nederlandse Dans Theater in Den Haag mag komen. Toen we die kans bij de Bosk voorbij zagen komen hoefden we geen twee keer na te denken. Net zoals de 6 andere kindjes die samen met hun moeders bij het NDT klaar staan als wij komen aangereden.
Rolstoelen worden geparkeerd en schoenen en spalken mogen lekker uit. Want bij het NDT mag je heerlijk op je blote voeten dansen. Het kan nu al niet meer stuk bij Romy. In een heuse podiumzaal met lichtverende vloer en echte spotlights krijgen we les van twee enthousiaste dames van het NDT. Ik zeg "we" omdat de moeders ook meedoen. Wij zijn er natuurlijk bij om onze kinderen te helpen, het ene kind wat meer dan het andere. Maar naast het helpen doen we zelf ook gewoon mee, zodat we één mooie groep vormen.
We leren dat bij moderne dans je je lichaam gebruikt om emoties of gevoelens over te brengen. En het mooie is dat iedereen dat kan. Of je dat staand, zittend, liggend of vanuit je rollator doet maakt helemaal niets uit. Ieder op zijn eigen manier. Alle emoties passeren de revue die ochtend. Van verdrietig tot heel blij. En iedereen danst de sterren van de hemel. Zo voelt het in elk geval wel.
Na de pauze mogen we gaan kijken bij een dansles van het NDT. Ze hebben die ochtend een klassieke balletles op het programma staan. Zachtjes sluipen we de oefenzaal binnen en zoeken een plekje aan de zijkant van de zaal. 'Wauw' fluistert Romy terwijl ze haar ogen uitkijkt. In de zaal staan de dansers ieder aan een plekje bij de barre hun oefeningen te doen. Mannen en vrouwen door elkaar. De een is lang de ander klein, de ene breed de ander tenger. Allerlei nationaliteiten door elkaar. Wat Romy vooral heel leuk vindt is het verschil van outfit. Een balletpak, een hemd, een blouse of zelfs een wollen slobbertrui. Alles kan! Iemand staat zelfs op zijn pantoffels te dansen. En hoe! Met een gezicht alsof het niks is, worden benen in de lucht gegooid en dubbelgevouwen. Dat hier niet zomaar een dansgroepje staat is wel duidelijk.
Een stoere man met een stoppelbaardje komt de les binnen. Die komt vast een lamp maken denk ik nog. Dan zie ik dat hij zijn balletschoenen aandoet en de dansleraar groet.
De oefeningen aan de barre zijn nu klaar en de dansleraar zegt 'Plié, relevé, grand jeté, pas de bourreé', of zoiets dan.
Als vanzelf beginnen er twee dansers diagonaal door de zaal te dansen. Alle bewegingen gaan synchroon. Vlak voor ze bij de overkant aankomen starten de volgende twee. Het is echt magisch om te zien. Heel even gaat de gedachte door mijn hoofd of dit niet te pijnlijk is voor Romy om te zien. Zij zal nooit zo kunnen dansen. Maar ach, wie wel?! En als ik haar genietende gezichtje zie is de gedachte zo weer weg.
'Music Maestro!' roept de leraar. Vanuit een hoek begint een pianist op een vleugel te spelen. 'Daar zit gewoon écht iemand' zegt Romy verbaasd hardop en de pianist knikt lachend naar haar.
Hij speelt prachtige melodieën, vast iets van Bach of Beethoven. Romy begint ineens mee te neurieën en met haar handen mee te dirigeren. 'Van de kleine zeemeermin' fluistert ze als ze mij vragend ziet kijken. Wat lief, de pianist speelt liedjes uit kinderfilms, speciaal voor het kinderpubliek. Bij de dansers die het herkennen verschijnt ook een lach om de mond.
'Waarom zegt de leraar alles in het Engels?' vraagt Romy zachtjes aan de vrouw van het NDT die naast haar zit. 'Al onze dansers komen uit verschillende landen' vertelt ze 'er zijn er maar een paar die uit Nederland komen. En iedereen spreekt wel Engels.' Nu snapt Romy het. En haar fantasie slaat meteen op hol. 'Mama ik denk dat zij uit Spanje komt, en hij uit Italië.' Ik speel het spelletje mee 'Ik denk het ook Romy. Die lange danser daar achterin is volgens mij een Rus, hij lijkt wel een prins uit een Disneysprookje.'
We hadden zo nog wel uren willen blijven zitten. Maar de les is afgelopen en een aantal dansers komen naar ons toe voor een groepsfoto. Romy is na al het dansen te moe om nog op haar benen te staan. Gelukkig pakt een van de dansers haar snel stevig vast. 'Dankjewel' zegt Romy tegen hem als we klaar zijn. 'Ah, you're so cute' zegt hij tegen haar. 'Oh ja Engels' mompelt Romy en ze zegt netjes 'tenk you' tegen de "Russische prins" die haar ook een knuffel komt geven. 'Leuk dat je kwam kijken' antwoordt hij in accentloos Nederlands. Ik moet mijn lachen inhouden als ik Romy's verbaasde gezicht zie.
'Bye, bye, little dirigent!' zwaait de dansleraar als we de zaal uitlopen.
Met een grote lach op haar gezicht vertrekken we weer naar huis.
Wat een ontzettend bijzondere, mooie ervaring was dit.
Bedankt Nederlands Dans Theater!
