voorlopig afscheid

Romy was nog geen week thuis uit het ziekenhuis of haar eerste fysiotherapie stond al gepland. Ons huis was voor onze fysiotherapeute niet moeilijk te vinden. Met koeiengrote roze letters was er op het raam ROMY geplakt. Ik liet haar binnen en we kwamen in de kamer vol roze slingers en ballonnen. De muisjes en beschuitkruimels waren 5 minuten ervoor nog snel opgezogen.
Daar stelde ik Miriam aan Romy voor. Ons kleine popje midden in de reusachtige box, tussen knuffels die wel 2 keer haar eigen formaat waren.

Nu, dik 7 jaar later, is Miriam er voor een voorlopig laatste keer. We zeggen voorlopig, want definitief afscheid nemen, kunnen we geen van drieën aan. En er zullen in de toekomst ook echt wel momenten komen dat er weer meer therapie nodig is. Denk alleen al aan de groeispurtmomenten...
Maar voor nu is het goed. Het gaat goed met Romy. Ze wil meer tijd om met vriendinnen af te spreken. Ze begint na de vakantie met dansles en zwemles. En ze is ook echt therapiemoe. Na de vakantie blijft het bij 1 x in de week fysiotherapie bij Revant.
Maar dat neemt niet weg dat het raar is om na 7 jaren, waarvan het laatste jaar zo intens was, afscheid te nemen van iemand die het pad samen met je heeft bewandeld.

"Miriam, vertel nog eens van de eerste keer fysio!" vraagt Romy meteen bij binnenkomst. En Miriam begint het verhaal waar Romy nooit genoeg van kan krijgen... "Jij was het kleinste kindje dat ik ooit behandeld heb! Ik kon jou gewoon op een klein kleedje op tafel leggen...."
En Romy luistert weer even aandachtig als alle andere keren. Daarna mag ze alle vaardigheden die ze afgelopen jaren heeft geleerd op volgorde laten zien. Beginnend met de ninjarol (omrollen) , dan tijgeren, kruipen, op de knieën zitten, staan, opstaan, op haar billen zitten, lopen met hulp, bal gooien en vangen, los lopen, traplopen naar boven, traplopen naar beneden, over iets heen stappen en niet te vergeten dansen....
Jee wat heeft ze veel geleerd. En wat heeft ze er veel voor moeten knokken. Dat was ons zonder fysio nooit gelukt...

Bedankt lieve Miriam, dat jij elke week met frisse moed hier binnen stapte. Dat je ons in het begin rustig hebt laten wennen aan het idee dat onze dochter een beperking heeft. En dat toen we eenmaal zover waren en met allerlei vragen kwamen, je de tijd nam om ze te beantwoorden.
Je was duidelijk en streng als dat nodig was, daar heb ik nog veel van kunnen leren. Maar je probeerde er altijd iets leuks van te maken voor Romy. Dat groeide van schattige Dora-avonturen naar stoere-meidenpraat-oefeningen. Het kleine meisje dat altijd vrolijk mee deed, werd groter en had niet altijd zin meer. Maar toch wist je er altijd weer iets gezelligs van te maken en hebben we stiekem best veel gelachen. Dat gaan we missen!

Heel erg bedankt voor alles.....en TOT ZIENS!

zomervoetjes

De klasdeur zwaait open. Achter de juf aan, komt het ene na het andere kindje naar buiten gehuppeld. De gang wordt gevuld met gelach, gegil en een klepperend geluid van alle teenslippers. Het is zomer!

Als ik de klas inloop zit Romy met een rood hoofdje in de bank te wachten. "Hé waar blijf je! Het zwembadje staat al op je te wachten hoor!" Terwijl ik het zeg, zie ik eigenlijk pas dat ze niet echt vrolijk kijkt.
"Sorry mam, maar ik kan echt geen stap meer zetten. Mijn voeten doen zo zeer!" En ze strekt haar armpjes uit om opgetild te worden.

Thuis trek ik meteen haar schoenen uit. Voorzichtig peuter ik haar spalken los. Als ik haar kniekousen langzaam uittrek, zie ik haar gezichtje even vertrekken en daarna zucht ze van opluchting.
Ik snap wel dat haar voeten pijn doen. Ze zijn helemaal rood en opgezwollen.
"Jij hebt een lekker voetenbadje verdiend!" zeg ik tegen Romy. "Leuk!"roept Romy terwijl ik een teiltje sta te vullen. "Gaan we beautysalon spelen? Breng meteen wat komkommerschijfjes mee !"

Gelukkig heeft Romy ook nog sandaaltjes. Het was een hele speurtocht met haar scheve voetjes. En ze kan er maar amper in lopen. Maar ze kunnen in elk geval aan! 

Als ik ze Romy de volgende dag aantrek, kijkt ze me verbaasd aan. "Maar mama, die mag ik van jou toch niet naar school aan?" Maar vandaag mag het wel! Het wordt 34 graden. Het is maar een half dagje school. En ja oke, ze heeft eigenlijk ook gym. Maar dat moet dan maar een keer op blote voeten. 

Ik loop in elk geval met een meisje naar school , die stralend in haar rolstoel zit en zegt "Mama, hier heb ik nou al zolang van gedroomd....  sandaaltjes aan naar school...net als mijn vriendinnen!"

traplopen

Met mijn warme kop thee en mijn blok chocola plof ik s'avonds lekker op de bank. Mama time!! Mijn favoriete moment van de dag. Terwijl er druk zappend naar een leuk programma wordt gezocht, gaat ineens de kamerdeur open. Daar staat ze. In haar aarbeienpyjama, met haar beertje in de hand.
"Romy, hoe kom jij beneden?!" vraag ik geschrokken. Maar ik weet het antwoord natuurlijk best. Ze is zelf naar beneden gekomen! Maar ik ben gewoon zo verbaasd, en ook vooral heel erg geschrokken. Ik pak haar snel vast, alsof ze nu nog zou kunnen vallen...

Ik weet nog goed dat Micha en ik een paar jaar geleden om de tafel zaten met verschillende brochures met trapliften, gewone liften en bouwschetsen voor een hele verbouwing.
"We kunnen ook gewoon verhuizen!" zei ik als grapje. Maar met een verhuis nog niet zo lang achter de rug, kunnen we er niet om lachen.
Ja, wat is wijsheid? Moeilijk kiezen als je niet weet wat de toekomst je zal brengen. We hadden als tip gekregen niet te lang te wachten met alles aanvragen, want zo'n verbouwing neemt veel tijd in beslag en Romy wordt steeds zwaarder...

Wat ben ik blij dat we toch gewacht hebben. Want onze kanjer kan nu dus toch zelf de trap op en af! Keurig met twee handjes stevig om de leuning geklemd. Haar beertje lift mee in haar broekzak. Voetje voor voetje komt ze heel rustig naar beneden. Zonder te kletsen, want dan wordt het link. Onderaan de trap sta ik op haar te wachten. Ik voel bij mij het zweet uitbreken, zo spannend vind ik het. Het liefst zou ik naar boven lopen om haar hand vast te houden. Maar ik houd me in en probeer zo koelbloedig mogelijk te kijken.
Als ze van de onderste tree afstapt kijkt ze me triomfantelijk aan. En ik ben trots. Op haar, maar ook een beetje op mezelf.