"Als je kon kiezen, welke superkracht zou jij dan nemen?" Romy kijkt vragend achterom vanuit haar rolstoel. "Poeh, lastig kiezen zeg..." in mijn hoofd ga ik snel wat superhelden af. "Vliegen denk ik. Ja, vliegen lijkt me wel gaaf. Net als een vogel, of als superman moet ik zeggen. En jij?" Ik kiep haar achterover zodat ik even een ondersteboven-snoetje aan kan kijken. "Makkie" antwoordt Romy, "teleportatie!" verbaasd kijk ik haar aan. "Tuurlijk! Dan maakte de CP niks meer uit! Ik zou me overal heen kunnen teleporteren. Dan teleporteerde ik me 's ochtends zo in mijn broek! " Lachend komen we het revalidatiecentrum binnen.
Deze meivakantie mag Romy hiernaartoe voor de superheldenweek. Ze gaat daar, samen met een groepje kinderen, vaardigheden oefenen die nog niet goed willen lukken. Ieder met een eigen buddy!(student fysio/ergo). Romy wil graag handiger worden met de rolstoel, maar heeft vooral zin in het leren handbiken. We hadden graag gezien dat ze ook zou oefenen met knoopjes dichtdoen of haren kammen. Maar toen we dat bespraken werd ze boos en kwamen er tranen. Dat ligt dus te gevoelig.
Romy krijgt bij binnenkomst een echt superheldenshirt aan, en ik word de zaal uitgebonjourd. Op weg naar huis loop ik te piekeren. Wat nu als ze het niet leuk vindt? Dan kan ik de rest van de week een mopperende Romy hiernaartoe brengen. Het is ook niet eerlijk. Haar broers kunnen heel de week uitslapen, maar zij moet iedere dag op tijd uit bed. En wat nu als ze haar buddy niet leuk vindt?
Die zorgen blijken totaal overbodig. Een paar uur later gaat de voordeurbel. Dat is vast het buurmeisje. Ik gooi de deur open, maar zie niemand. "Hoi Mam!" hoor ik plots achter de geparkeerde auto. Op straat zie ik een stralende Romy in een handbike zitten. Een trotse buddy staat ernaast. "Wauw, ben je helemaal hiernaartoe gefietst?" mijn verbazing laat Romy nog meer stralen. Ik zie haar buddy vertederd naar haar kijken. Dat zit wel goed tussen die twee.
De superheldenweek wordt afgesloten door een spetterend optreden van alle kandidaten. Met hun zelfgeknutselde instrumenten komen ze als een ware fanfare de sportzaal binnen gemarcheerd. Een hele ronde lopen ze al toeterend en trommelend om alle ouders en familie heen. Dat op zich is al een hele prestatie van Romy, maar het echte optreden moet nog beginnen. Alle superheldjes mogen hun "kunstje" laten zien. De een kan eindelijk zelf zijn veters strikken, de ander kan een voetbal in een goal schieten. Stuk voor stuk topprestaties. De buddy's staan langs de kant als trotse ouders toe te kijken.
Romy mag als bijna laatste haar inmiddels verworven handbike-talent laten zien. Onder luid applaus fietst ze de hele zaal rond. Ze parkeert de handbike nog even keurig in zijn achteruit en eindigt lachend met een buiging.
"Jammer dat het voorbij is" zucht Romy, nadat ze haar buddy een hele dikke knuffel heeft gegeven bij het afscheid. "Morgen lekker uitslapen!" troost broerlief, maar daar heeft ze geen oren naar "Ik had veel liever nóg een superheldenweek." ze is even stil. "Volgend jaar ga ik gewoon weer meedoen! Dan ga ik leren haren kammen en knoopjes dichtmaken. En vast nog meer!"
Wat een superheld!
Romy krijgt bij binnenkomst een echt superheldenshirt aan, en ik word de zaal uitgebonjourd. Op weg naar huis loop ik te piekeren. Wat nu als ze het niet leuk vindt? Dan kan ik de rest van de week een mopperende Romy hiernaartoe brengen. Het is ook niet eerlijk. Haar broers kunnen heel de week uitslapen, maar zij moet iedere dag op tijd uit bed. En wat nu als ze haar buddy niet leuk vindt?
Die zorgen blijken totaal overbodig. Een paar uur later gaat de voordeurbel. Dat is vast het buurmeisje. Ik gooi de deur open, maar zie niemand. "Hoi Mam!" hoor ik plots achter de geparkeerde auto. Op straat zie ik een stralende Romy in een handbike zitten. Een trotse buddy staat ernaast. "Wauw, ben je helemaal hiernaartoe gefietst?" mijn verbazing laat Romy nog meer stralen. Ik zie haar buddy vertederd naar haar kijken. Dat zit wel goed tussen die twee.
De superheldenweek wordt afgesloten door een spetterend optreden van alle kandidaten. Met hun zelfgeknutselde instrumenten komen ze als een ware fanfare de sportzaal binnen gemarcheerd. Een hele ronde lopen ze al toeterend en trommelend om alle ouders en familie heen. Dat op zich is al een hele prestatie van Romy, maar het echte optreden moet nog beginnen. Alle superheldjes mogen hun "kunstje" laten zien. De een kan eindelijk zelf zijn veters strikken, de ander kan een voetbal in een goal schieten. Stuk voor stuk topprestaties. De buddy's staan langs de kant als trotse ouders toe te kijken.
Romy mag als bijna laatste haar inmiddels verworven handbike-talent laten zien. Onder luid applaus fietst ze de hele zaal rond. Ze parkeert de handbike nog even keurig in zijn achteruit en eindigt lachend met een buiging.
"Jammer dat het voorbij is" zucht Romy, nadat ze haar buddy een hele dikke knuffel heeft gegeven bij het afscheid. "Morgen lekker uitslapen!" troost broerlief, maar daar heeft ze geen oren naar "Ik had veel liever nóg een superheldenweek." ze is even stil. "Volgend jaar ga ik gewoon weer meedoen! Dan ga ik leren haren kammen en knoopjes dichtmaken. En vast nog meer!"
Wat een superheld!
