Je kunt er een paar krijgen. Maar ook helemaal onder zitten. Op de gekste plekken duiken ze op. In je haar. In je oor. In je mond. Zelfs in je oog!
Waterpokken komen ook nooit gelegen. Je krijgt ze op vakantie. Op je verjaardag. Of als je voor het eerst naar school mag.
Weet je wanneer waterpokken ook heel vervelend zijn? Als je een blindedarmontsteking hebt.
Sinds vorige week weet Romy daar alles van.
Na een hele nacht helse pijnen in haar buik, werd Romy door de huisarts doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar aangekomen veranderde de vriendelijke blik van de verpleegster al snel in een paniekerig gezicht toen het woord waterpokken viel. Zo snel mogelijk werden we in een kamertje gezet en de deuren achter ons dichtgeduwd. De verpleegster riep door de deur dat ze zo zou komen. Een bordje werd voor ons raam geschoven. Vanuit ons kamertje kon ik het niet zien, maar in mijn fantasie zag ik een geel bord met een nucleair teken erop.
Even later kwam de verpleegster in een geel pak, met een mutsje, handschoenen en een kapje voor haar mond. Zij legde uit hoe verschrikkelijk besmettelijk waterpokken zijn, en dat dat in een ziekenhuis vol zieke mensen natuurlijk echt gevaarlijk is. Dat begrepen we volkomen. Maar het was wel jammer dat daardoor alles zo gecompliceerd ging. En dat alles daardoor extra lang duurde.
Romy moest uiteindelijk naar een ander ziekenhuis waar ze wél een isolatiekamertje hebben. Via een sluiproute door de kelder kwamen we in haar kamer, waar het lange wachten begon. Romy zou als laatste die dag geopereerd worden omdat de operatiekamer daarna grondig ontsmet moest worden. Logisch. Maar daardoor niet minder zwaar. Romy heeft heel de dag niks mogen eten of drinken. Omdat er telkens hoop was dat ze bijna aan de beurt was. Maar spoedgevallen gaan natuurlijk voor.
Dapperheid kan dus toch opraken. De angst, de pijn, de jeuk, de honger maar vooral de dorst... het was bij elkaar echt teveel. Zelfs Super Dappere Romy was hier niet tegenop gewassen.
Toen ze dan om 22 uur eindelijk aan de beurt was en volledig ingepakt in haar bed naar de ok werd gereden, was ze helemaal uitgeteld. Beertje, normaal zo stevig in haar handen geklemd, lag met een kapje op tegen haar aan. Te moe om nog bang te zijn zuchtte ze "eindelijk" en ging ze rustig slapen.
De operatie is gelukkig prima gegaan. En Romy mocht de volgende dag alweer snel naar huis.
Thuis waren we er nog niet meteen. Dat kwam vooral door die stomme waterpokken. Maar gelukkig geen "ebola behandeling" meer zoals wij de hele situatie in het ziekenhuis als grapje noemen.
Nu gaat het gelukkig al een stuk beter met Romy. Ze loopt weer voorzichtig rond en heeft weer praatjes. Baalt dat ze nog niet naar school mag. En dat ze haar vriendinnen mist.
Maar vanavond kwamen er toch weer traantjes toen ze in bed lag. Die moesten er gewoon nog even uit. "Dat is helemaal niet raar..." begin ik "Dat is bijzonder!" zegt Romy. En tussen de tranen door schiet ze in de lach.
Zo ken ik mijn meisje weer. We beslissen dat dit gewoon de grootste pechweek ooit was! Misschien komt er nu dan wel een gelukweek! Dat komt niet verkeerd uit. Want deze week zitten we op iets leuks te wachten......duim allemaal maar mee... eind deze week horen jullie het!
