Het was ons al wel opgevallen dat aan het eind van de dag haar ene oog wat naar buiten ging staan, maar dat kon ook door vermoeidheid komen. Verder hadden we geen enkel idee dat ze misschien niet goed zag.
Na de test bleek dat Romy toch wat bijziend is. Weliswaar minimaal , maar een brilletje was toch wel noodzakelijk, en zou ook helpen tegen het afdwalende oog.
Nee toch, dacht ik. Moet ze nu ook nog een bril. Ze zit al in een rolstoel, dat vind ik voor nu wel even genoeg. En hoe houdt een tweejarige in hemelsnaam braaf haar bril op? Want ja, eigenwijs was ze toen al..
Nou daar had ik me voor niets druk om gemaakt. Romy koos meteen een schattig roze exemplaar, en was er zielsgelukkig mee. Trots hield ze hem heel de dag op. En ik moest toegeven, het stond haar echt heel schattig.
Nu, vier jaar later, mis ik gewoon iets aan Romy als ze haar bril niet op heeft. Een 'bloot' gezicht is het dan maar. Romy is inmiddels wel aan een nieuwe bril toe. Het roze brilletje heeft ze al lang niet meer. Maar haar huidige bril begint ook wat te klein te worden, ze gaat er steeds vaker overheen kijken. En tja, een nieuwe bril uitkiezen is ook gewoon heel leuk natuurlijk..... Dacht ik.
Maar Romy en ik zitten totaal niet op 1 lijn. En heus, ik weet wel dat zij hem op moet. Maar ja, ik moet er ook naar kijken! Romy wil het liefst een knalkleur. Roze, paars of rood. Best leuk, maar het moet ook staan bij Romy's fijne gezichtje. Nadat we drie winkels gehad hebben, waar Romy zo ongeveer alle brillen heeft op gehad, zijn we het alle twee beu. We gaan lekker een ijsje eten, en daarna gewoon naar huis.
Als Romy heerlijk zit te smullen van haar chocolade ijsje, komt er een kennis voorbij gefietst. Ze ziet ons en stapt van haar fiets af. "Wat gezellig, zijn jullie lekker samen aan het genieten?"
"Ja, dat had ik verdiend" zegt Romy "want we waren eerst een nieuwe bril uit gaan zoeken!"
"Ik zie het, wat een mooie bril heb je uitgekozen zeg, staat je echt goed!" en ze stapt weer op en fietst weg. Romy en ik kijken elkaar aan en schieten in de lach.
Een paar weken later lopen we de brillenwinkel weer binnen want Romy's brillenpootje zit wat los. "Maar we gaan echt geen brillen meer passen hè mama" zucht Romy. "Nee Romy, dat hoeft...." maar terwijl ik dat zeg valt mijn oog op een schattig bruin rond brilletje, met jawel...een lichtroze binnenkant.
"Misschien alleen deze dan..?" probeer ik heel voorzichtig.
Ze zet hem zuchtend op, maar als ze in de spiegel kijkt zie ik haar gezicht opfleuren. "Mama , ik vind hem geweldig!" Wat fijn! Want ik vind het ook. Hij staat haar echt heel leuk. Een rond brilletje, wie had dat gedacht!?
Als we de bril een week later hebben opgehaald vraagt ze 's avonds in bed of ze hem nog even op mag om in de spiegel te kijken. "Het is een echte nerd bril mama!" zegt ze. En ik schrik. O jee, ze vindt hem toch niet leuk. Zouden we hem nog kunnen ruilen? Maar dan zegt ze erachteraan "die wilde ik zoooo graag!" En ze pakt het Dolfje Weerwolfje boek van haar nachtkastje, slaat het boek open en zegt "nu ben ik net als Dolfje, een rond brilletje en anders dan de rest." Ik geef haar een kus op haar bol en begin voor te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten