poppenwagen

Als peutertje had Romy al een mooi klein houten poppenwagentje. Ze vond hem prachtig en bracht haar pop daarin overal naartoe, gewoon op haar knietjes.
Toen Romy begon te lopen met haar rollator, had ik gehoopt dat ze misschien ook met een stevige poppenwagen zou kunnen lopen. Heel wat winkels heb ik gehad voordat ik dacht een geschikte te hebben gevonden. Maar helaas, Romy vond het doodeng want het ding rolde veel te hard, dat konden haar beentjes nog niet bijhouden. Ook kiepte hij weleens om als ze erop ging leunen, ondanks dat we de poppenwagen hadden verzwaard met dikke boeken.
Romy kroop gewoon weer lekker verder met haar houten wagentje en de grote poppenwagen verhuisde naar de zolder .

Maar nu zijn we 2 jaar en een SDR operatie verder. Vandaar dat ik dacht, laten we het weer eens proberen. De poppenwagen werd van zolder gehaald en afgestoft. De zware literatuur weer uit de kast gehaald en onderin gelegd. En jawel hoor... het is een groot succes! Romy stapt er heerlijk mee rond alsof ze dat al jaren doet. Popje erin met een dekentje tegen de kou en ons moedertje trekt erop uit.

Met je poppenwagen lopen is natuurlijk veel leuker dan met je rollator. En het is nu zo fijn dat ze zelf een rondje om de speeltuin bij ons achter kan lopen. Vooral dat zelf vindt ze heel interessant. Mama of papa worden verplicht naar huis gestuurd, ze kan er echt geen pottenkijkers bij gebruiken. Maar ja voor papa en mama is dat nog wel een beetje spannend. Wat als ze valt? En ze kan niet meer omhoog komen...

Maar ik snap het wel dat je met je 6 jaar ook wel eens alleen op pad wilt. Haar broers zaten al veel eerder zelf in de speeltuin. Daarom blijf ik in de bosjes staan zodat ik haar toch stiekem in de gaten kan houden... en ik probeer een filmpje te maken omdat ik het zo ontroerend mooi vind. "Mevrouw, wat doet u daar in de bosjes?" hoor ik ineens een kinderstem naast me. Er staan een paar jongens met een blik alsof ze een kinderlokker hebben betrapt. "O, ik ben gewoon mijn dochter aan het bespioneren". Hoor ik mezelf zeggen terwijl ik uit de bosjes kom. Ze kijken me vreemd aan en een stukje verderop zie ik Romy met een boos gezicht mijn kant op kijken.

Gelukkig hebben we nu een oplossing bedacht. Als Romy nu buiten met haar poppenwagen aan het wandelen is, loop ik af en toe ook even een rondje en als ik haar dan tegenkom zeg ik "Dag mevrouw! Wat een schattige baby,  is die van u? Ja dat kan je wel zien hoor. Nou ik moet er weer vandoor, ik moet namelijk nog boodschappen doen. Maar geniet nog van het weertje, tot ziens!"
En dan lopen we beide heel tevreden weer door.