steptember koorts

Na een paar jaar te hebben gezegd "wat een goede actie, misschien moeten wij ook eens meedoen..", hebben we ons dit jaar eindelijk opgegeven voor Steptember. Ik zocht wat "sportievelingen" bij elkaar en dacht klaar te zijn. Toen bleken onze jongens ook mee te willen doen en werd er snel nog een extra team gevormd. Mijn moeder kwam met de vraag waarom zij niet gevraagd was. Ze wist dat  10.000 stappen voor haar een erg grote uitdaging waren , maar ging deze actie niet ook om mensen die niet goed ter been zijn?! Ja inderdaad, misschien was ik in mijn fanatisme, even het grote geheel uit het oog verloren.

                                                        TEAM SUPERDAPPEREROMY

We kwamen misschien wat traag op gang. Maar toen de stappentellers eind augustus in de bus lagen, wisten we... Tijd voor actie!
Eerst die stappentellers maar eens uitproberen, want is dat eigenlijk echt veel, die 10.000 stappen? Hoeveel zet je er normaal op een dag?
Manlief ging eens flink wandelen, en kwam thuis...zonder stappenteller. Mm dat begint al lekker.
Die mooie blauwe koordjes zitten er dus niet voor niets bij, laten we die gewoon maar gaan gebruiken.
Buiten het feit dat deze koordjes heel handig zijn, vallen ze ook lekker op. Veel mensen spreken je erop aan, en vragen wat Steptember is. Een mooi moment om het eens uit te leggen. Na al die jaren vind ik het echter nog steeds lastig om in het kort uit te leggen wat CP precies is! Ik had er eerlijk gezegd ook nog nooit van gehoord voordat we Romy hadden. Toch gek eigenlijk als je weet dat het de meest voorkomende handicap bij kinderen is.Wat dat betreft ben ik ook zo blij dat deze actie er is. Eindelijk aandacht en meer bekendheid voor CP! Vooral ook toen Wouter Bos en Dr Scherder bij DWDD aan tafel kwamen vertellen over steptember, met de duidelijke uitleg wat CP inhoudt. Dit zullen zoveel mensen gezien hebben!

Maar goed, 10.000 stappen per dag! Voor de één viel het mee voor de ander viel het toch wat tegen. Ik ontdekte dat met vier keer per dag op en neer naar school lopen en dan 's middags door de lange gangen van het revalidatiecentrum, het voor mij heel makkelijk was om te halen. Nog een keer op de fiets boodschappen doen in plaats van met de auto, en ik ben er. Daarentegen werd het erg lastig toen Romy een dagje ziek thuis was...
Voor de jongens was het niet zo moeilijk, zij hebben gym en sporten er ook nog bij. Al moesten we de puber soms 's avonds nog even op de hometrainer zetten.
Wel zagen we dat het andere koek is, als je een kantoorbaan hebt. Er is heel veel koffie gehaald en uitgedeeld  door Steptembermensen deze maand denk ik!
Ons hele team heeft ontzettend zijn best gedaan. Blaren, zadelpijn, overbelaste knieën, we hebben het geweten. Sommigen werden erg competitief, en gingen alles te voet doen! Over 2 dagen zullen we de auto eens af gaan stoffen...

Nu heb ik het alleen nog maar over de stappen gehad. Er moest natuurlijk ook nog geld ingezameld worden. Hoe pak je zoiets nu eens handig aan? De Steptember website gaf de tip om je kennissenkring een mail te sturen met de vraag of ze je willen sponsoren. Dat bleek een heel goed idee! We hebben zoveel ontzettend gulle donaties gekregen, ik werd er gewoon stil van. De lieve reacties erbij hebben zoveel voor ons betekend. Dan besef je ineens weer, hoeveel mensen er met je meeleven. En dat niet alleen wij heel trots zijn op Romy, maar zoveel anderen met ons!

Dit maakte ons zo enthousiast dat we nog meer wilden doen om geld in te zamelen.
-Dus stonden we met een limonade en koekjeskraam bij het bloemencorso in Zundert (Romy droomt al  jaren van haar eigen limonadekraampje, dus 2 vliegen in 1 klap)

-Gingen de kinderen zelf met een collectebus langs de deuren in de buurt
-Mochten de kinderen op school in de klas over hun actie vertellen en een collectebus in de klas zetten (zo  ontroerend lief hoe daar kindjes van 6 hun hele portemonnee daarin leeg stonden te kiepen)
-Hebben we op super locaties (bijvoorbeeld bij de friettent) een collectebus weg mogen zetten...
-En speelt er morgenavond een heel zaalvoetbalteam een wedstrijd met onze stappentellers om, zo vragen zij ook aandacht voor onze actie. Dit zal in het lokale krantje komen te staan, waarvoor Romy alvast geïnterviewd is.
En dan hebben we nog ideeën over, maar geen tijd meer. Ik vrees dat we volgend jaar weer mee moeten doen.

Voor nu ben ik toch wel blij dat het er bijna op zit. We hebben deze maand zo enthousiast meegedaan, het was leuk om een keer op een positieve manier met CP bezig te zijn. We hebben zoveel warme reacties gehad. Zelfs van wildvreemden op straat. Maar ik merk dat Romy er nu wel klaar mee is. Zij wil weer gewoon Romy zijn, en niet het boegbeeld van onze actie. En terwijl ik dit schrijf, kruipt ook die ene vraag omhoog......Zal Romy ooit zoveel stappen kunnen zetten?