vrijdag 16 oktober 2015

slikken en weer doorgaan

Voor me gaan de auto's steeds langzamer rijden. Borden, met 50 km erop, lichten op boven de snelweg. File! Tja, vaste prik tegenwoordig als ik met Romy teruggereden kom uit Amsterdam. Maar gelukkig zijn we deze keer goed voorbereid. Nadat Romy de vorige keer huilend achterin zat vanwege kramp in haar benen, dacht ik dat kan anders. Vandaar onze bioscoop op wielen. Romy zit heerlijk een film te kijken (de schermpjes kunnen natuurlijk ook buiten vakanties gebruikt worden, even vergeten...), haar benen steunen goed op een tas, lekker dekentje eroverheen, en haar lieve beertje op schoot.  "Mama, het is toch nog wel heel lang rijden hè?" De bak popcorn, als verrassing, doet het geloof ik ook goed.

Achterin is het dus heerlijk stil. Maar in mijn hoofd niet. De woorden die in het ziekenhuis zijn gezegd tollen door mijn hoofd. En vooral de woorden die niet zijn gezegd. Maar die ik niet meer durfde te vragen.

Romy en  ik kwamen met zoveel enthousiasme het VU binnen. Bij de welkomstbalie hingen mooie groene slingers voor wereld CP dag. In het looplab was Romy naast het lopen vooral heel druk bezig met de mooie geschilderde sprookjes op de wand. En tijdens het lange wachten in de hal hadden we nog de grootste lol met dokter Becher toen Romy vroeg of ze met hem op de foto mocht. Zijn saaie witte doktersjas werd meteen uitgegooid en op zijn knieën straalde hij samen met Romy voor de camera.

 

Toen waren we aan de beurt. Ze hadden erg lang naar de beelden van Romy moeten kijken. "Ja..." begon ik trots. Daar waren ze niet tevreden over. "Oh..." toen viel ik stil.
Romy loopt nog te veel in flexie (met gebogen beentjes) en ook erg instabiel. Het is nu 9 maanden na de operatie en we moeten realistisch zijn in wat het heeft opgeleverd. Als ze dit looppatroon blijft houden, zal ze steeds slechter gaan lopen naarmate ze groter en zwaarder wordt.

Harde woorden, die ruw op mijn dak vallen. Wij zagen de laatste maanden alleen Romy's vooruitgang. Als je kind met een big smile door de kamer "huppelt", vergeet je misschien kritisch te kijken.

We hoeven Romy alleen nog maar tijdens de fysio haar spalken aan te geven. Ze mag voortaan zelfs zonder spalken naar school. Op haar nieuwe spalken loopt ze namelijk te onstabiel en haar oude spalken vinden ze geen toegevoegde waarde hebben.
Wat heb ik Romy's spalken vaak verwenst, en gehoopt dat er ooit een dag zou komen dat ze niet meer aan zouden hoeven. Maar nu ben ik er alles behalve blij mee. Misschien niet zo bedoeld, maar het klinkt in mijn oren als opgeven. Alsof het toch allemaal niets meer uithaalt.

Met een afspraak voor over 3 maanden in mijn zak, verlaat ik met lood in mijn schoenen het ziekenhuis. Romy "huppelt" in haar rollator naast me. Tevreden vertelt ze dat ze zo heeft gelachen toen dokter Becher haar boerenkool noemde bij het aanstampen van haar spalken. Gelukkig heeft ze de ernst van het gesprek niet opgevangen.

De auto's voor me beginnen weer wat harder te rijden. Ik kijk nog eens in mijn achteruitkijkspiegel en zie een lief snoetje met een mond vol popcorn. En terwijl ik het gaspedaal indruk voel ik me heel strijdlustig worden. We gaan er tegenaan. We geven nog lang niet op! We zullen ze over 3 maanden eens wat laten zien in Amsterdam!











3 opmerkingen:

  1. Heel veel sterkte!!!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heel veel Sterkte!!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Lieve Anna, je bent een super mama! Ik lees en leef met jullie mee! Zet m op super dappere mama, met je super dappere Prinsesje Romy! Liefs en een lach uit Kampala, San

    BeantwoordenVerwijderen