een goed gesprek

Lekker warm ingepakt, duw ik Romy naar school. Alleen haar rode neusje steekt uit haar jas.
"Koud hè Romy, het is net zo koud als precies een jaar geleden." "Hoe weet je dat mama?"
"Nou vandaag is het precies een jaar geleden dat jij geopereerd bent."......Het blijft even stil.
"Echt waar? Is dat al een jaar geleden?"  "Ja, gek hè. Hoe vind je dat?"
"Ja, weet ik niet,...raar."
"Vind je het meegevallen? Of tegengevallen? Of had je het anders verwacht?"
"Ik vind het denk ik wel meegevallen. Maar ik vond het wel heel eng toen ik ineens helemaal niet meer kon lopen na de operatie. Daar was ik toen wel van geschrokken."
"Ja hè, maar gelukkig lukte dat best snel weer ."  "Ja, gelukkig wel...."
"En vind je dat je nu meer kan dan voor de operatie? Of hetzelfde?"  Er wordt even nagedacht.
Ik worstel terwijl met de rolstoel over allerlei obstakels aangezien ze heel de straat hebben opengebroken vlakbij school voor een nieuwe riolering.
"Ik vind eigenlijk dat ik nu hetzelfde kan." zegt ze wat zachtjes.
"Ja je kan nu misschien even verre stukjes los lopen als eerst. Maar je bent nu wel veel soepeler geworden toch? Je kan veel beter zelf zitten en je eigen voetjes kriebelen...."
"en de kleermakertjeszit!" vult ze zelf meteen enthousiast aan.
"Ja dat ook natuurlijk! En wie weet wat er nu allemaal nog meer gaat lukken Romy."
Er komt geen reactie....
Maar als ik voor de derde keer de rolstoel op een hoge stoep probeer te trekken, zegt ze ineens "Eigenlijk had ik gedacht dat ik nu zou kunnen rennen.."
En ik zucht diep. Niet vanwege die hoge stoep.
"Ja liefje, maar het gaat toch echt steeds beter...."
" Mama, wanneer mag ik mijn plakje ham nog eens zien?" Overdonderd door deze rare vraag, sta ik ineens stil midden op de stoep. Achter ons kan een fietser nog net op tijd remmen.
Tja, moet je maar afstappen, denk ik bij mezelf. En aan het blozen te zien, denkt de fietser hetzelfde.
Hij stamelt snel sorry als hij zich langs ons wurmt.
"Wat bedoel je met je plakje ham?" zeg ik terwijl we weer verder lopen.
"Mijn litteken natuurlijk!" zegt Romy " zo noemen de kinderen in de klas het. Tijdens het omkleden bij de gym vinden ze hem eng. Maar ja , ik zie het natuurlijk nooit."
"O, eh ja oké, dan kijken we thuis wel even in de spiegel naar je plakje ham. Maar vind je dat niet vervelend als ze dat zeggen...."wil ik verder gaan, maar Romy onderbreekt me al weer..
"Zo, en nu wil ik er niet meer over praten. Mama we moeten niet vergeten te vragen wat Nienke en Guusje voor hun verjaardag willen, want hun feestjes zijn al bijna. O en wil zelf mijn beker en trommel in de bakken doen! Ik heb toch geen mandarijn mee hè! Die van gisteren was echt vies, ik hoop echt dat ik een banaan heb.............."
En terwijl Romy lekker verder kletst, komen we bij school aan. Weer lekker de warmte in.