Gelukkig plaats genoeg, maar tussen de kledingkasten stond Romy's nieuwe bed er een beetje verloren bij. Dat viel Romy gelukkig totaal niet op. Zij had enkel oog voor haar grote "prinsessenbed". Ze vroeg of die echt alleen voor haar was. Op zich niet zo'n hele rare vraag, aangezien ze met haar kleine lijfje het twijfelaar bed nog voor geen kwart opvulde.
Dat was niet zonder reden gekozen. Het grote bed kon meteen dienst doen als aankleedcommode en als Romy 's nachts moest huilen, kon ik gewoon even bij haar gaan liggen tot ze weer sliep, in plaats van haar elke keer naar ons bed te moeten dragen. Win-win situatie voor mijn rug dus!
Maar kleine meisjes worden groot. En als je 7 jaar bent, dan wil je niet meer het gevoel hebben dat je je kamer met je ouders deelt. Al is het soms best fijn om door de glas-in-lood deuren de silhouetten van je ouders te zien. Of hun stemmen zachtjes te horen. Of als je ziek bent, door de opengelaten spleet precies je moeder kunt zien liggen.
Of misschien is het de moeder die het eigenlijk wel een fijn gevoel vindt...
Want als ik op de avond na de mini verbouwing moe maar voldaan in bed lig, maak ik me toch druk of Romy wel naar ons toe kan komen met haar stijve ochtendbenen. "Ze kan ons toch roepen" zegt Micha. En dat weet ik ook wel. Maar ik zal haar snoetje 's ochtends missen tussen de schuifdeuren als ze naar ons toekomt. "Denk maar gewoon aan hoe blij ze met haar kamer is, met haar eigen bureautje, haar kaptafel en die boom op de muur met roze bladeren. Nu heeft ze een echte meidenkamer."
En met die gedachte val ik gelukkig in slaap. De volgende ochtend zwaait onze slaapkamerdeur open. "GOEDEMORGEN!" Daar staat ze dan, een beetje wiebelig hangend aan de klink, maar een grijns van oor tot oor. "Ik heb heerlijk geslapen! Eindelijk privacy!" Ik geloof dat ze er wel aan toe was..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten