maandag 17 oktober 2016

superromy

Vandaag is het zover... Romy wil zelf naar school lopen. Dat is maar liefst 500 meter! Maar ze is er klaar voor. Ze is zonder stijve benen opgestaan en heeft speciaal haar make it happen trui aangedaan, dus ja... wat heb ik daar nog tegenin te brengen.

De rolstoel, die ik al in mijn handen had voor vertrek, wordt aan de kant geduwd. 'Die is niet nodig!' Ze pakt mijn hand en trekt me mee naar buiten. Terwijl ik nog snel de voordeur dichttrek vraag ik me af hoe ik nu in hemelsnaam het laatste stuk naar school ga doen.

Het plan is namelijk dat Romy beetje bij beetje naar school gaat lopen. Dit hebben we als doelstelling voor komend schooljaar bedacht bij de fysio. Gewoon de rolstoel lekker mee, en als ze dan moe wordt, gaan we rijdend verder. Maar Romy heeft andere plannen...

Hand in hand lopen we onze straat uit. Met een heen en weer zwiepende staart houdt Romy er flink de pas in. Wat heerlijk om 's ochtends eens een lekkere blos op haar wangen te zien in plaats van een koud pips snoetje.

Op de hoek stoppen we om uit te rusten. Terwijl Romy even tegen een hekje leunt, hijs ik haar rugzak weer op mijn schouder. Maar zodra er fietsende kinderen aankomen, pakt ze snel mijn hand om weer door te gaan. 'Mama zag je dat, dat was Romy!' horen we een jongetje tegen zijn moeder zeggen.
Romy gaat nog rechter lopen. Een stukje verder komen er vriendinnetjes voorbij gereden 'Romy ben je lopend??!!' monden vallen van verbazing open. Een stralende lach van Romy krijgen ze als antwoord. Verder is alle adem nodig voor het lopen. Ze gaat steeds meer aan mijn arm hangen, maar ze loopt nog steeds en we zijn al bijna op de helft.

Bij het stoplicht aangekomen wachten we op rood. Deze kans om zelf bij het knopje te kunnen, laat Romy niet onbenut. Tijdens het oversteken horen we langs alle kanten geluiden als 'Wauw wat goed!' en 'Hup Romy!'.  Moeders geven spontaan een knijpje in mijn arm en ik zie een voorbij fietsende vader een traan wegvegen, maar dat kan ook van de wind zijn.

Iedereen heeft ons inmiddels ingehaald en Romy begint flink door haar benen te zakken. Maar bij de vraag of ik haar het laatste stuk zal dragen krijg ik slechts een boze blik. Ach ja, dan komen we maar wat later op school. Wat kan ons het schelen! En met een slakkengangetje stappen we verder.

Inmiddels komen er al weer ouders terug gelopen en gefietst. En onder luid applaus en gejuich legt Romy de laatste meters af. Op de hoek bij de school staat de conciërge het verkeer in de gaten te houden. Zodra hij Romy in het oog krijgt zie ik dat hij haar het liefst op zou willen tillen. Maar hij houdt zich in en zegt 'Romy je gaat me toch niet vertellen dat je helemaal bent komen lopen he?'

Zo trots als een pauw loopt Romy het schoolplein op. Automatisch willen we naar de achteruitgang lopen die rolstoeltoegankelijk is. Maar dat hoeft nu niet! Romy's laatste krachten worden gebruikt om de hoge treden van de hoofdingang te betreden. 'Dit voelt zo fijn' zegt ze zacht. En als ze dan hangend in mijn armen bij de klas aankomt staat de juf haar trots op te wachten voor een dikke high five!

SHE DID IT! ONZE SUPERGIRL!






4 opmerkingen:

  1. tranen in mn ogen!
    zo mooi!

    super Romy!

    Wat een wilskracht!

    Zowieso SUPER DAPPER!!!

    You go girl!

    Big smile,
    San

    BeantwoordenVerwijderen
  2. En die tranen zijn ECHT niet van de wind!

    ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Echt top :)!

    Myra (moeder Minthe)

    BeantwoordenVerwijderen