speciaal

'Mama, we zijn ook in een lift geweest!' vertelt een nog hyper snoetje dat ik probeer in te stoppen. Het is vandaag Halloween en Romy heeft voor het eerst met een vriendinnetje langs de deuren gemogen. Zonder ouders, want dat is natuurlijk niet cool. We hadden speciaal haar zwarte rollator uit de schuur gehaald en versierd met spinnen en geraamtes, zodat ze helemaal in stijl door de straat kon.

Nu probeer ik haar dus in bed te krijgen maar ze stuitert nog na van alle avonturen en vast ook door al dat snoep. 'Romy, je moet nu echt gaan slapen want het is al super laat en je moet er morgen extra vroeg uit omdat we voor nieuwe spalken op pad moeten.' Terwijl ik dat zeg, verandert Romy's ondeugende vrolijke gezicht in een woedende boze blik. Vanuit haar tenen schreeuwt ze 'NEE!! IK WIL MORGEN GEWOON NAAR SCHOOL! IK WIL VERTELLEN VAN HALLOWEEN EN MIJN HANDTEKENING VAN PAUL VAN LOON LATEN ZIEN! IK WIL OOK KUNNEN VERTELLEN VAN MIJN VAKANTIE EN NIET WEER HET WEEKENDPRAATJE MISLOPEN!'

Dan valt ze in mijn armen en begint te snikken. Ik probeer met een brok in mijn keel uit te leggen dat de afspraak echt niet anders kon en dat ze de juf heus nog wel van haar vakantie mag vertellen.
Maar het huilen wordt niet minder en terwijl ze de tranen boos uit haar gezicht wrijft gaat ze door 'IN GROEP 1 EN 2 MOEST IK ZO VEEL SCHOOL MISSEN! IN GROEP 3 OOK NOG HELE MIDDAGEN! JE HAD BELOOFD DAT IK IN GROEP 4 GEWOON NAAR SCHOOL KON GAAN!'

Ik vertel haar dat de fysio nu toch niet meer tijdens school is. Maar sommige afspraken kunnen nu eenmaal niet anders gepland worden. Maar Romy is niet meer te stoppen 'IK BEN HET BEU ALTIJD MAAR SPECIAAL TE ZIJN! IK ZIT OP SCHOOL IN EEN SPECIALE STOEL! HEB EEN SPECIALE TAFEL! MOET DOOR EEN SPECIALE DEUR!  MOET NAAR EEN SPECIALE ZWEMLES! ZIT OP EEN SPECIALE DANSLES! ............Het is gewoon niet eerlijk! Waarom moet ik toch die stomme CP hebben...ik ben het beu...ik wil die CP niet meer!

Haar boze harde stem is inmiddels afgezwakt tot een heel klein verdrietig stemmetje 'Ik wil helemaal niet speciaal zijn.. ik wil gewoon zijn... net als iedereen...'  En ik weet even niet wat te zeggen. Normaal heb ik altijd een verhaaltje klaar. Bijvoorbeeld dat iedereen eigenlijk speciaal is, er zo veel mensen zijn die "iets" hebben. Of dat we al zo blij zijn met de dingen die ze wel kan.

Maar nu even niet. Ik kan zelf mijn tranen ook niet meer tegen houden. Eerst wil ik niet dat ze het ziet, maar waarom niet eigenlijk... Dus ik kijk haar aan en zeg 'Je hebt helemaal gelijk meisje, het is niet eerlijk. En daar mogen we af en toe best heel erg van balen en om huilen, dat is heel normaal.

Terwijl we daar zo samen huilen op haar bed, steken er een paar geschrokken hoofden om de deur. Zes vragende ogen kijken me aan. 'Wij zijn gewoon even heel verdrietig omdat Romy niet meer speciaal wil zijn' zeg ik tegen mijn mannen. Snel komen ze bij ons in bed gekropen, zo dicht mogelijk tegen Romy aan.
En terwijl we stilletjes zo met zijn allen liggen, zeg ik ineens 'GEEN FRIKANDELLEN SPECIAAL MEER VOOR ROMY!'. Eerst kijken ze me allemaal aan of ik gek ben geworden. Maar dan schiet Romy keihard in de lach. En als we met zijn allen uiteindelijk zijn uitgelachen, zucht Romy eens diep en zegt 'zo, wat lucht dat op zeg!'