"Romy, hoe kom jij beneden?!" vraag ik geschrokken. Maar ik weet het antwoord natuurlijk best. Ze is zelf naar beneden gekomen! Maar ik ben gewoon zo verbaasd, en ook vooral heel erg geschrokken. Ik pak haar snel vast, alsof ze nu nog zou kunnen vallen...
Ik weet nog goed dat Micha en ik een paar jaar geleden om de tafel zaten met verschillende brochures met trapliften, gewone liften en bouwschetsen voor een hele verbouwing.
"We kunnen ook gewoon verhuizen!" zei ik als grapje. Maar met een verhuis nog niet zo lang achter de rug, kunnen we er niet om lachen.
Ja, wat is wijsheid? Moeilijk kiezen als je niet weet wat de toekomst je zal brengen. We hadden als tip gekregen niet te lang te wachten met alles aanvragen, want zo'n verbouwing neemt veel tijd in beslag en Romy wordt steeds zwaarder...
Wat ben ik blij dat we toch gewacht hebben. Want onze kanjer kan nu dus toch zelf de trap op en af! Keurig met twee handjes stevig om de leuning geklemd. Haar beertje lift mee in haar broekzak. Voetje voor voetje komt ze heel rustig naar beneden. Zonder te kletsen, want dan wordt het link. Onderaan de trap sta ik op haar te wachten. Ik voel bij mij het zweet uitbreken, zo spannend vind ik het. Het liefst zou ik naar boven lopen om haar hand vast te houden. Maar ik houd me in en probeer zo koelbloedig mogelijk te kijken.
Als ze van de onderste tree afstapt kijkt ze me triomfantelijk aan. En ik ben trots. Op haar, maar ook een beetje op mezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten