voorlopig afscheid

Romy was nog geen week thuis uit het ziekenhuis of haar eerste fysiotherapie stond al gepland. Ons huis was voor onze fysiotherapeute niet moeilijk te vinden. Met koeiengrote roze letters was er op het raam ROMY geplakt. Ik liet haar binnen en we kwamen in de kamer vol roze slingers en ballonnen. De muisjes en beschuitkruimels waren 5 minuten ervoor nog snel opgezogen.
Daar stelde ik Miriam aan Romy voor. Ons kleine popje midden in de reusachtige box, tussen knuffels die wel 2 keer haar eigen formaat waren.

Nu, dik 7 jaar later, is Miriam er voor een voorlopig laatste keer. We zeggen voorlopig, want definitief afscheid nemen, kunnen we geen van drieën aan. En er zullen in de toekomst ook echt wel momenten komen dat er weer meer therapie nodig is. Denk alleen al aan de groeispurtmomenten...
Maar voor nu is het goed. Het gaat goed met Romy. Ze wil meer tijd om met vriendinnen af te spreken. Ze begint na de vakantie met dansles en zwemles. En ze is ook echt therapiemoe. Na de vakantie blijft het bij 1 x in de week fysiotherapie bij Revant.
Maar dat neemt niet weg dat het raar is om na 7 jaren, waarvan het laatste jaar zo intens was, afscheid te nemen van iemand die het pad samen met je heeft bewandeld.

"Miriam, vertel nog eens van de eerste keer fysio!" vraagt Romy meteen bij binnenkomst. En Miriam begint het verhaal waar Romy nooit genoeg van kan krijgen... "Jij was het kleinste kindje dat ik ooit behandeld heb! Ik kon jou gewoon op een klein kleedje op tafel leggen...."
En Romy luistert weer even aandachtig als alle andere keren. Daarna mag ze alle vaardigheden die ze afgelopen jaren heeft geleerd op volgorde laten zien. Beginnend met de ninjarol (omrollen) , dan tijgeren, kruipen, op de knieën zitten, staan, opstaan, op haar billen zitten, lopen met hulp, bal gooien en vangen, los lopen, traplopen naar boven, traplopen naar beneden, over iets heen stappen en niet te vergeten dansen....
Jee wat heeft ze veel geleerd. En wat heeft ze er veel voor moeten knokken. Dat was ons zonder fysio nooit gelukt...

Bedankt lieve Miriam, dat jij elke week met frisse moed hier binnen stapte. Dat je ons in het begin rustig hebt laten wennen aan het idee dat onze dochter een beperking heeft. En dat toen we eenmaal zover waren en met allerlei vragen kwamen, je de tijd nam om ze te beantwoorden.
Je was duidelijk en streng als dat nodig was, daar heb ik nog veel van kunnen leren. Maar je probeerde er altijd iets leuks van te maken voor Romy. Dat groeide van schattige Dora-avonturen naar stoere-meidenpraat-oefeningen. Het kleine meisje dat altijd vrolijk mee deed, werd groter en had niet altijd zin meer. Maar toch wist je er altijd weer iets gezelligs van te maken en hebben we stiekem best veel gelachen. Dat gaan we missen!

Heel erg bedankt voor alles.....en TOT ZIENS!