dansles

'Hoe vond jij het gaan?' vraag ik hijgend aan Romy terwijl ik achter het stuur ga zitten. Via de achteruitkijkspiegel zie ik mijn rode bezweten hoofd voordat ik verder draai en het tevreden snoetje van Romy zie. 'Ik vond het goed gaan' zegt Romy met een dromerig gezicht terwijl ze uit het raam kijkt en met haar handje aan het tule van haar tutu frunnikt.
'Eh..vond je het niet moeilijk?' probeer ik voorzichtig. Maar ze geeft geen sjoege 'Nee hoor, ging toch best, jij hielp me toch!' Tja daar zit nu juist mijn probleem.

Romy wil op dansles. Al ik weet niet hoe lang. En nadat ik al zo vaak had gezegd dat dat niet kon, wilde ik het nu toch eens proberen. Dus hees ik Romy in haar lang gekoesterde tutu en stapte dapper de oefenzaal in. Een groepje schattige meisjes in roze balletpakjes staarde Romy met grote ogen aan. Was het niet omdat ze in mijn armen hing dan was het wel omdat ze als enige in tutu was.
'Wat heeft zij aan haar benen?' zei een klein meisje met springerige krullen al wijzend naar Romy's spalken. Romy merkte het niet eens, zij had alleen maar oog voor de grote spiegelwand. 'Een echte danszaal!' verzuchtte ze.

We hadden misschien wat te hoog ingezet met balletles. Maar Romy genoot met volle teugen. Ze zwierde haar armpjes zo sierlijk mogelijk op de klassieke muziek en liep aan mijn hand door de zaal. Maar het tempo werd hoger en de pasjes moeilijker. En steeds meer moest ik haar met twee handen vasthouden en optillen om de boel bij te houden. We draaiden samen rondjes en bogen samen door de knieën. Romy was de armen, ik was haar benen.

Ik vroeg me wel af of mijn rug dit een hele les vol zou houden. En toen ik in de spiegel keek zag ik hoeveel moeite mijn zwaantje moest doen om haar zwanenmeer te dansen terwijl de andere meisjes als vanzelf door de zaal huppelden. Zo pijnlijk duidelijk zag ik het nooit naast elkaar. Al op mijn lip bijtend heb ik de les afgemaakt. Daarna wist ik niet hoe snel ik met Romy weg moest gaan.

'Ik denk dat we nog even verder moeten zoeken' zeg ik daarom tegen Romy als we naar huis rijden. 'Misschien is het toch fijner als we iets kunnen vinden waar je echt zélf kunt dansen.' Romy kijkt me eerst wantrouwend aan via de achteruitkijkspiegel maar zegt dan 'Oké mama, maar beloof je me dat ik op dansles mag. Ik wil het zo graag!'
'Natuurlijk, jij gaat op dansles!' antwoord ik haar en ik hoop zo dat ik mijn belofte waar kan maken.

ps Bovenstaande schreef ik al even geleden, maar wilde ik pas plaatsen als het me gelukt was een geschikte dansles te vinden. Het was een flinke zoektocht maar gelukkig heb ik inmiddels mijn belofte waar kunnen maken en zit Romy op een super leuke dansles, samen met "kindjes zoals zij".

Ze krijgen les van hun fantastische juf Annemarie. Ik kan Bram en Inge van Revant en danschool FUSE niet genoeg bedanken voor het waarmaken van Romy's droom door deze dansles op te zetten!