dag sinterklaasje

Terwijl ik de rolstoel achterin de auto duw, zie ik dat Romy alvast door haar broer in de gordel wordt vastgeklikt. Als ik in de auto stap, zit hij al naast me, klaar voor vertrek. “Oké ma, let´s go, dan zijn we misschien de file nog net voor!” Snel rijd ik van ons parkeerplekje weg, maar bij het eerstvolgende stoplicht staan we al meteen achter een flinke rij auto´s.

We hebben van een controleafspraak in het VU maar meteen een leuk dagje Amsterdam gemaakt door een middagje Van Gogh Museum eraan vast te plakken. Broerlief heeft een studiedag dus is ook gezellig mee. Na zo´n lange dag is het wel fijn om weer naar huis te gaan en het liefst zonder file natuurlijk. Maar blijkbaar zijn we daar al te laat voor.

“Mam, waarom zet je de turboboost niet een keer aan?” vraagt een stemmetje vanaf de achterbank. Ze wijst naar het lampje van het gevarenlicht. Sandor en ik kijken elkaar aan en schieten in de lach. Toen de kids klein waren vertelde ik ze dat ze nooit op dat knopje mochten drukken. Deden ze dat wel dan zou de auto ineens knoelhard ervandoor gaan. Dat was een leuk grapje, ik wist alleen niet dat Romy dat nog geloofde. Sandor legt het tussen het lachen door aan haar uit.

Met haar armen over elkaar zit ze achterin nog wat na te mopperen. “Al die tijd ben ik gewoon voor de gek gehouden. Dat is toch gemeen. Er zijn toch niet nog meer dingen die niet waar zijn he!” Streng kijkt ze me aan via de achteruitkijkspiegel. Shit, ik krijg het er helemaal warm van. Zou ze het geheim van Sinterklaas toch doorhebben? Het wordt natuurlijk ook wel tijd, ze is al 9! Maar ik ken geen grotere Sinterklaasfan dan Romy. Daarom had ik gehoopt dat ze er zelf achter zou komen en ik het haar niet hoefde te vertellen voor het volgende sinterklaasfeest.

Deze kans kan ik dus niet voorbij laten gaan. Toch pols ik eerst nog even voorzichtig. “Eigenlijk is er nog wel iets Romy” begin ik en ik zie haar gezicht schrikken. “Het is toch niet wat ze op school zeggen hè?”. Zie je, ze weet het al. Misschien gaat het toch meevallen. “Wat zeggen ze dan op school?” Lafbek dat ik ben, ik wil het haar eerst horen zeggen. “Dat van Sinterklaas?” zegt een bang piepstemmetje. Ik durf alleen maar te knikken.

Oke, deze situatie heb ik dus verkeerd ingeschat. Een compleet ontroostbaar meisje zit op de achterbank. Zelden heb ik haar zo verdrietig gezien. Ik probeer van alles te zeggen om haar te kalmeren maar niks helpt. En dan zitten we verdorie ook nog in de auto, ik kan haar niet eens vastpakken en knuffelen. Broerlief denkt gelukkig hetzelfde en gooit zijn gordel los om naast haar te klimmen. In zijn armen wordt het snikken wel iets rustiger zodat we weer normaal kunnen praten.

"Maar.. snik... bestaat Rolstoelpiet... snik... dan ook niet?" Ik wist dat dit zou meespelen. Ze beschouwde hem als een echte vriend. Ik voel me gewoon bijna schuldig dat ik haar brieven heb geschreven namens hem.*
"Ja maar Romy, je weet toch dat de kerstman en de paashaas niet bestaan" begint Sandor goed bedoeld. "Niet!?" gilt ze verbaasd "Nu moeten jullie echt ophouden hoor! Is er dan niks meer om in te geloven?" dramatisch snikkend duwt ze haar broer opzij. Die kijkt geschrokken naar mij.

"Weet je waar ik in geloof Romy?" zeg ik ineens resoluut. Tussen haar vingers door kijkt ze naar me. "In jou!" Het is even stil. Sandor en Romy kijken elkaar aan met een blik van wat moeten we hier nu mee. "Wat een stom antwoord" zegt ze, maar ze pakt wel Sandors hand weer vast en doet een diepe zucht.

Kan best denk ik bij mezelf, maar ik meen het wel. En terwijl ik eindelijk weer lekker door kan rijden gaat het gesprek achterin verder over het sinterklaasjournaal. "Dieuwertje Blok bestaat toch wel he?"
Gelukkig. Dieuwertje Blok is echt.

*rolstoelpiet

schoentje zetten

Iets eerder dan normaal lopen we naar school. Romy is niet te houden want ze heeft gisteren in de klas haar schoen mogen zetten. Met heel de klas hebben ze gezongen dus de kans is groot dat de schoenen gevuld zullen zijn.
'Ik hoop dat er een mandarijn in zit mam, want die mandarijnen van de pieten zijn veel lekkerder dan de onze.' Het geloof is nog groot...

Hijgend van het doorstappen komen we op school aan. Ik dacht dat we vroeg zouden zijn, maar de school is toch al goed gevuld. Er waren meer kindjes nieuwsgierig denk ik. Door de drukte wurmen we ons door naar de lift. Boven aangekomen zie ik door de glazen deur een gevulde hal met kinderen die touwtje springen. Romy kijkt me verbaasd aan. Terwijl ik de liftdeur openhoud komt Romy's vriendinnetje al op ons afgerend 'Romy, Romy, jij hebt een roze!!'. En ze rent weer weg om zelf haar blauwe uit te proberen.

Stilletjes loopt Romy met me naar haar klas. Ik hang haar tas op en ondertussen trekt zij haar handschoenen langzaam uit. Ik zie haar de klas in kijken waar vriendinnetjes samen aan het springen zijn. 'Mama, Sinterklaas weet toch dat ik niet kan touwtje springen...' begint ze voorzichtig. 'Ja, maar Romy, die pieten hebben alle schoenen van de hele school moeten vullen. Daar hebben ze vast even niet aan gedacht.' Ik probeer er maar zo luchtig mogelijk over te doen, doe snel haar jas uit en geef haar een kus.

Piekerend sta ik haar jas op te hangen. Verdorie waarom nou net een springtouw! Niet kunnen touwtje springen staat hoog op de lijst van dingen waar Romy erg verdrietig om kan zijn. Samen met rennen en tikkertje. Dat wordt leuk vandaag met buiten spelen...

'Wafwaf, wafwaf!' Ik schrik me rot van een meisje dat de klas uit komt gelopen met een roze springtouw om haar middel gebonden. Achter haar komt Romy met de rest van het roze springtouw in haar handen. Met een stralend gezicht roept ze 'Mam, ga eens opzij! Ik moet even Lisanne uitlaten.'
Al snel komen er nog meer meiden de klas uit gelopen. 'Ik wil ook! Ik wil ook!' roepen ze allemaal.

Romy's honden uitlaatservice krijgt het nog druk vandaag denk ik bij mezelf en ik loop lachend door de kou naar huis.

 Nog meer verhalen van sinterklaastijd zijn hier te vinden rolstoelpiet  en  bedankbrief

bedankbrief

Lieve helden bij het OIM

Graag wil ik jullie vertellen over onze pakjesavond...

Met een vrolijk maar licht gespannen gezichtje zit Romy op haar kleine stoeltje naast de grote stoelen waar 2 pieten op zitten. Ze heeft net samen met ze gedanst en gezongen en nu wordt er een jute zak te voorschijn gehaald. De Piet in het mooie roze pak grabbelt in de zak en trekt er een groot cadeau uit.
'Speciaal voor jou Romy' zegt de Piet terwijl ze het in Romy's handen drukt.

Romy begint het voorzichtig uit te pakken. Langzaam verschijnt er een hoofdje met een bos haar en een lijfje met een leuk jurkje aan. 'Wat een mooie pop!' zegt Romy. En ze tilt de pop omhoog uit de verpakking. Haar ogen blijven hangen bij de poppenvoetjes. Dan kijkt ze opzij naar Piet. Die lacht haar bemoedigend toe 'met de groeten van Koen moest ik zeggen!'
Haar mond gaat open maar er komt geen geluid uit.
Haar handjes gaan over het witte materiaal met roze en paarse hartjes erop en over de zachte bandjes met klittenband.

'Echte spalken...' zegt ze dan zachtjes. 'Een pop met spalken. Net als die van mij. Misschien kon ze ook niet zo goed lopen.' met een stralende glimlach kijkt ze weer naar Piet. Die moet een paar keer hard slikken en lacht dan vriendelijk terug. Het is maar goed dat Piet weer verder moet. Want bij het uitzwaaien zie ik dat er wat smink onder haar ogen mist...

Bij deze wil ik dus niet alleen Sinterklaas bedanken maar vooral jullie bij het OIM, die in het diepste geheim hebben meegewerkt aan dit geweldige onbetaalbare cadeau!

rolstoelpiet

'hoor de wind waait door de bomen , hier in huis zelfs waait de wind
zou de goede sint nog komen, nu hij 't weer zo lelijk vindt..'

Door de babyfoon hoor ik Romy meezingen met haar sinterklaas cd. Deze wordt al sinds September non stop gedraaid. Piet had me nog geprobeerd te helpen door een cd met wat modernere liedjes in haar schoen te doen. Maar nee, mevrouw wil ouderwets gezellige liedjes. Ze kent ze allemaal, woord voor woord.

'Ja gewist dan kwam hij wel, ja gewist dan kwam hij wel.'

Oké misschien niet precies elk woord...

Als ik op haar kamer kom, zit ze aan haar bureau een kleurplaat van sinterklaas te kleuren. 'Mama mag ik straks op de iPad?' vraagt ze zonder op te kijken. 'Ik ga sinterklaas een bericht sturen, Dieuwertje Blok zei dat dat kan.' Meteen gaan bij mij allerlei alarmbellen af. Ze gaat natuurlijk vragen hoe het kan dat hij nooit doodgaat, of hoe al die pakjes in 1 boot passen..

'Ik wil weten waar rolstoelpiet is gebleven!' ze zegt het zo boos dat haar potloodpunt ervan afbreekt.

Haar broers hebben haar over rolstoelpiet verteld. 5 jaar geleden deed hij mee in het sinterklaasjournaal. Romy was toen nog te klein maar door de tip van haar broers hebben we het terug gezocht op YouTube. Sindsdien is hij haar favoriet. Op school wil iedereen Pietje Paniek, Sinterklaas of Amerigo zijn. Behalve Romy. Zij is rolstoelpiet.

Maar de kinderen uit haar klas kennen rolstoelpiet niet. Ze denken dat Romy hem verzonnen heeft. Daarom zou het zo leuk zijn als hij weer eens op tv kwam. Vandaar dat Romy een berichtje naar de Sint stuurt. Er komt helaas geen antwoord.

Gelukkig mag Romy die avond haar schoen zetten en schrijft ze een brief aan rolstoelpiet. Wie weet komt de brief uiteindelijk bij hem terecht. En krijgt ze eindelijk antwoord.

De volgende morgen wil Romy meteen naar beneden. Omdat ze flink verkouden is stelt Micha voor dat ze lekker in ons bed blijft liggen en hij haar schoentje wel even haalt. Maar Romy is niet te houden, en gelukkig maar... want als we beneden de kamer in komen ziet Romy het meteen....over de groene mat lopen 2 zwarte strepen.... dat lijken wel..... WIELSPOREN!!

En ja hoor. Er zit een brief in haar schoen van ROLSTOELPIET! Hij vertelt haar dat hij niet vaak meer schoentjes vult, maar voor haar een uitzondering heeft gemaakt. Hij helpt sint eigenlijk lekker rustig in Spanje met de gedichten schrijven. Maar hij is zo trots op Romy dat hij dat even wilde komen vertellen.

Met de brief in haar armen geklemd gaat ze op de groene mat liggen. Het schoenkadootje hoeft niet meer uitgepakt. Het mooiste kado heeft ze al!