dinsdag 24 maart 2015

alles weer gewoon


Het bed in de woonkamer is weer opgehaald (ondanks de protestactie van de kids), de slinger is van de muur, de ballonnen zijn nu toch echt slap geworden en weggegooid. Alles wordt langzaam weer zoals het was..... Nu Romy's gedrag nog!
Ik vrees dat ze misschien toch iets te veel verwend is en tja, nieuwe gewoontes krijg je bij Romy altijd erg lastig afgeleerd.

Zo zijn we qua zindelijkheid helemaal terug bij af. Ik ben daarom maar met een beloningssysteem begonnen. Romy is helaas nooit zo vatbaar voor dit soort dingen. Maar wie weet. In plaats van stickers gaan we het deze keer met muntjes in een potje proberen, systeem van vriendin Vivi, bij haar boys werkt dat heel goed.


In eerste instantie wilde ik het voor het WC gebeuren invoeren , maar na weer ontzettend eigenwijs gedrag bij de fysio wordt het nu een totaalpakket. Meewerken en je gedragen bij de fysio wordt nu ook beloond en  niet te vergeten je bord met avondeten leegeten. Want dat is op het moment ook weer een flinke strijd (tenzij we pizza eten..)  Van haar verdiende muntjes kan ze Ipad-tijd kopen. Zodat ze daar dus ook niet meer te lang op kan zitten. Ik ben benieuwd....

Het is ook goed dat niet meer alle aandacht naar Romy gaat. De jongens hebben me ook nodig. Ik merkte dat mijn focus zo bij haar lag, dat er helaas nogal eens een orthodontist- of wrattenspreekuur-afspraak werd vergeten. Dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Wat fijn dat Romy daarom zaterdag lekker bij opa en oma ging spelen, zodat ik lekker met de boys naar de bioscoop kon. En op zondag moest Romy gewoon mee naar het karate toernooi van haar broer. Dat ging onder luid protest want er kon heus wel gewoon iemand met haar thuis blijven vond ze. Maar gelukkig draaide ze bij toen we uitlegden dat het voor Jenö gewoon leuk is als zijn zusje eens naar hem komt kijken. Hij doet altijd alles voor haar!



En het is misschien voor haar niet leuk om daar kleine meisjes karate te zien doen. Romy zou ook best op karate willen, ze doet thuis op de groene mat niets liever met haar broers, gewoon op haar manier, en ze wint het soms zelfs nog ook. Maar ze zegt daar niets over, en anders nog, we zijn hier om haar broer aan te moedigen. Die het super vindt dat ze komt kijken en het hartstikke goed doet!
Maar stiekem ben ik wel blij dat ze geen zusjes heeft. Anders zouden we nu misschien bij een balletvoorstelling staan. Dat zou ik toch best pijnlijk vinden.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten