Glurend door een spleetje bij onze wc deur, sta ik te kijken hoe Romy met één hand netjes de muurgreep vasthoudt en met haar andere hand haar broek omlaag trekt. Gelukkig, haar onderbroek glijdt ook mee naar beneden. Ze wisselt van hand, maar staat daardoor even helemaal los, visioenen van Romy met haar hoofd tegen de wc pot komen me meteen voor de ogen. Toch weet ik mezelf in te houden en niet de deur open te trekken om haar te gaan helpen. Inmiddels heeft ze haar broek helemaal naar beneden gekregen en pakt nu beide grepen vast om zichzelf beetje bij beetje naar achteren te wurmen, net zolang totdat ze goed op de wc zit. Terwijl ze zo hangt begint ze een deuntje te neuriën en tilt ze haar hoofd op. Ze kijkt me recht aan. Shit, betrapt! "OH MAMA, dat is heel onbeleefd hoor! Doe de deur dicht!" Roept Romy. Met een rood hoofd doe ik snel de deur weer dicht maar roep nog wel even "Hij mag niet op slot hoor!".
Verder moet ik het dus luisterend doen. Ik hoor een plasje, geschuifel, een draaiende wc rol en nog meer geschuifel. Dan de wc die doorgetrokken wordt. Wat goed van haar, voor het eerst helemaal alleen. Een paar weken geleden twijfelde ik nog of ze ooit zindelijk zou worden en nu gaat ze gewoon zelf naar de wc! Wat kan ze me toch soms ineens verbazen. Een hoop gestommel doorbreekt mijn gedachte. "Gaat het allemaal goed daar?", vraag ik bezorgd. Op dat moment zwaait de deur open en komt Romy naar buiten gekropen. Haar jurk zit half in haar legging maar dat maakt haar blik niet minder stoer. "Makkie, kat in het bakkie!" Ze kruipt langs mijn verbaasde gezicht de kamer in en kijkt alsof ze dit al jaren doet. "O, ik heb trouwens meteen maar een nieuwe wc rol opgehangen. Deze was echt helemaal op!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten