dinsdag 12 mei 2015

kleine meisjes worden groot

Het is zover. Romy heeft een wiebeltand! We wisten dat het niet lang meer kon duren want er komt al een nieuwe tand tevoorschijn achter deze wiebeltand, maar toch is ze er wel van geschrokken. Aan de ene kant is ze er heel trots op en laat ze het aan iedereen zien, maar aan de andere kant baalt ze ook wel. Romy heeft namelijk aan de tandarts beloofd dat ze zal stoppen met duimen zodra ze gaat wisselen. En deze keer echt! Want eerst had ze beloofd dat ze zou stoppen als ze 4 jaar werd (met als gevolg een ontroostbare Romy de avond voordat ze 4 werd, en ik maar denken dat ze zenuwachtig was voor de 'grote school'), toen als ze 5 zou worden  en bij het 6 jaar worden gebeurde het weer niet. Maar nu dus wel! En ze wil het deze keer echt! Wel weet ze natuurlijk weer te onderhandelen dat we nog even een overgangsfase inlassen , ze mag nu nog eventjes duimen na het verhaaltje voor het slapen , puur om in slaap te vallen. En als de tand er echt uit is, dan stopt ze helemaal. Tot nu toe houdt ze zich er netjes aan, soms gebeurt het overdag nog wel eens 'per ongeluk' als ze bij de tv hangt. Maar als ik dan "Romy!!" roep dan schrikt ze en haalt ze vliegensvlug haar duim eruit en roept ze snel "het was een vergissing!".

Maar het valt me eerlijk gezegd niet tegen. Ze is echt een grote meid aan het worden. Dat werd me van de week ook wel heel duidelijk toen ik met haar om een nieuwe identiteitskaart ging. Terwijl ik met Romy in het 'fotobusje' stap om een nieuwe pasfoto van haar te laten maken , moet ik aan 5 jaar geleden denken, toen ik daar ook met Romy was . Ze was al ruim 1 jaar maar kon nog niet zitten. De fotograaf keek me toen verbaasd aan , maar ik had echt geen zin om deze man uitleg te geven. Dus ik ging op mijn knieen onder Romy zitten en schoof mijn handen onder haar trui zodat je die niet zou zien op de foto en hield haar stevig vast. Dat vond Romy wel een leuk spelletje, het werd nog een hele uitdaging om Romy naar de fotograaf te laten kijken, in plaats van omlaag naar mij.
 Nu staan we binnen 3 minuten weer buiten, tja Romy is inmiddels een volleerd fotomodel!
Als ik de nieuwe pasfoto bij het gemeentehuis inlever samen met het oude identiteitsbewijs zie ik wat een echte meid ze is geworden. Op de oude foto had ze best een jongetje kunnen zijn!


Verder is er nog meer grote meidennieuws. Afgelopen meivakantie is het Romy weer gelukt om zindelijk te worden! We hadden de vakantie omgedoopt tot meivakantie, luiervrijvakantie! En vanaf dag 1 de luier gewoon uitgelaten , en op een enkel 'ongelukje' na is het gewoon prima gelukt! Wat ben ik opgelucht zeg!

Romy heeft ook besloten dat ze voortaan zelf de trap wel op kan. Ze bezorgde me laatst bijna een hartaanval, toen ze ineens boven was terwijl ik dacht dat ze beneden op me zou wachten tot ik de vaatwasser had aangezet. Ik kwam de gang in en zag geen Romy zitten. Toen hoorde  ik ineens vanaf boven "verrassing!!" . Ze was zelf op haar knietjes gegaan. Op zich heel knap, maar ze heeft me toch wel moeten beloven dat nooit meer in haar eentje te doen. Hartstikke gevaarlijk! Dat is wel lastig om dan zo streng te moeten zijn terwijl ze eigenlijk een hoera verwacht. Welk kind wil nu niet zelf naar zijn kamer kunnen gaan? Wij hebben er ooit aan gedacht om een lift in huis te laten bouwen met de gedachte als een kind boos is en naar zijn kamer wil gaan, moet hij niet aan zijn vader of moeder te hoeven vragen "breng me even". Maar toch hebben we er niet voor gekozen omdat we erin geloven dat Romy het ooit wel veilig zelf gaat kunnen. En ze is op de goede weg!

De rollator gaat ook weer vaker mee in plaats van de rolstoel. Zo heeft Romy weer heerlijk voor het eerst 'zelf'' boodschappen gedaan! Heerlijk racen door de supermarkt, dingen uitkiezen die ze zelf lekker vindt. En dan lekker je moeder kwijtraken en dan serieus aan iemand gaan vragen waar je moeder is . Vervolgens met een ingehouden lach door iemand naar je moeder gebracht worden. Heerlijk vindt ze dat. Ik neem maar op de koop toe dat die mensen me echt aankijken van 'jeetje , je raakt je invalide kind toch niet uit het oog!' Ze moesten eens weten, Romy vindt het geweldig, zo voelt ze zich echt groot. En dat is ze. Maar niet aan het eind van de boodschappen, als ik sta af te rekenen. Misschien heeft ze iets te hard door de winkel gerend. Ze gaat op haar stoeltje van haar rollator zitten. Nou ja ik kan het beter hangen noemen. En steekt haar duim in haar mond. Ik zeg er maar even niks van.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten