privacy

Toen Romy 2 jaar was, en we haar nog steeds moesten dragen op de trap, beseften we dat het handiger was om haar slaapkamer van de tweede naar de eerste verdieping te verhuizen. Onze slaapkamer en suite werd verdeeld in haar kamer en onze kamer.
Gelukkig plaats genoeg, maar tussen de kledingkasten stond Romy's nieuwe bed er een beetje verloren bij. Dat viel Romy gelukkig totaal niet op. Zij had enkel oog voor haar grote "prinsessenbed". Ze vroeg of die echt alleen voor haar was. Op zich niet zo'n hele rare vraag, aangezien ze met haar kleine lijfje het twijfelaar bed nog voor geen kwart opvulde.
Dat was niet zonder reden gekozen. Het grote bed kon meteen dienst doen als aankleedcommode en als Romy 's nachts moest huilen, kon ik gewoon even bij haar gaan liggen tot ze weer sliep, in plaats van haar elke keer naar ons bed te moeten dragen. Win-win situatie voor mijn rug dus!

Maar kleine meisjes worden groot. En als je 7 jaar bent, dan wil je niet meer het gevoel hebben dat je je kamer met je ouders deelt. Al is het soms best fijn om door de glas-in-lood deuren de silhouetten van je ouders te zien. Of hun stemmen zachtjes te horen. Of als je ziek bent, door de opengelaten spleet precies je moeder kunt zien liggen.
Of misschien is het de moeder die het eigenlijk wel een fijn gevoel vindt...
Want als ik op de avond na de mini verbouwing moe maar voldaan in bed lig, maak ik me toch druk of Romy wel naar ons toe kan komen met haar stijve ochtendbenen. "Ze kan ons toch roepen" zegt Micha. En dat weet ik ook wel. Maar ik zal haar snoetje 's ochtends missen tussen de schuifdeuren als ze naar ons toekomt. "Denk maar gewoon aan hoe blij ze met haar kamer is, met haar eigen bureautje, haar kaptafel en die boom op de muur met roze bladeren. Nu heeft ze een echte meidenkamer."
En met die gedachte val ik gelukkig in slaap. De volgende ochtend zwaait onze slaapkamerdeur open. "GOEDEMORGEN!" Daar staat ze dan, een beetje wiebelig hangend aan de klink, maar een grijns van oor tot oor. "Ik heb heerlijk geslapen! Eindelijk privacy!" Ik geloof dat ze er wel aan toe was..

een goed gesprek

Lekker warm ingepakt, duw ik Romy naar school. Alleen haar rode neusje steekt uit haar jas.
"Koud hè Romy, het is net zo koud als precies een jaar geleden." "Hoe weet je dat mama?"
"Nou vandaag is het precies een jaar geleden dat jij geopereerd bent."......Het blijft even stil.
"Echt waar? Is dat al een jaar geleden?"  "Ja, gek hè. Hoe vind je dat?"
"Ja, weet ik niet,...raar."
"Vind je het meegevallen? Of tegengevallen? Of had je het anders verwacht?"
"Ik vind het denk ik wel meegevallen. Maar ik vond het wel heel eng toen ik ineens helemaal niet meer kon lopen na de operatie. Daar was ik toen wel van geschrokken."
"Ja hè, maar gelukkig lukte dat best snel weer ."  "Ja, gelukkig wel...."
"En vind je dat je nu meer kan dan voor de operatie? Of hetzelfde?"  Er wordt even nagedacht.
Ik worstel terwijl met de rolstoel over allerlei obstakels aangezien ze heel de straat hebben opengebroken vlakbij school voor een nieuwe riolering.
"Ik vind eigenlijk dat ik nu hetzelfde kan." zegt ze wat zachtjes.
"Ja je kan nu misschien even verre stukjes los lopen als eerst. Maar je bent nu wel veel soepeler geworden toch? Je kan veel beter zelf zitten en je eigen voetjes kriebelen...."
"en de kleermakertjeszit!" vult ze zelf meteen enthousiast aan.
"Ja dat ook natuurlijk! En wie weet wat er nu allemaal nog meer gaat lukken Romy."
Er komt geen reactie....
Maar als ik voor de derde keer de rolstoel op een hoge stoep probeer te trekken, zegt ze ineens "Eigenlijk had ik gedacht dat ik nu zou kunnen rennen.."
En ik zucht diep. Niet vanwege die hoge stoep.
"Ja liefje, maar het gaat toch echt steeds beter...."
" Mama, wanneer mag ik mijn plakje ham nog eens zien?" Overdonderd door deze rare vraag, sta ik ineens stil midden op de stoep. Achter ons kan een fietser nog net op tijd remmen.
Tja, moet je maar afstappen, denk ik bij mezelf. En aan het blozen te zien, denkt de fietser hetzelfde.
Hij stamelt snel sorry als hij zich langs ons wurmt.
"Wat bedoel je met je plakje ham?" zeg ik terwijl we weer verder lopen.
"Mijn litteken natuurlijk!" zegt Romy " zo noemen de kinderen in de klas het. Tijdens het omkleden bij de gym vinden ze hem eng. Maar ja , ik zie het natuurlijk nooit."
"O, eh ja oké, dan kijken we thuis wel even in de spiegel naar je plakje ham. Maar vind je dat niet vervelend als ze dat zeggen...."wil ik verder gaan, maar Romy onderbreekt me al weer..
"Zo, en nu wil ik er niet meer over praten. Mama we moeten niet vergeten te vragen wat Nienke en Guusje voor hun verjaardag willen, want hun feestjes zijn al bijna. O en wil zelf mijn beker en trommel in de bakken doen! Ik heb toch geen mandarijn mee hè! Die van gisteren was echt vies, ik hoop echt dat ik een banaan heb.............."
En terwijl Romy lekker verder kletst, komen we bij school aan. Weer lekker de warmte in.

1 januari 7 jaar geleden

1 januari, 7 jaar geleden

Langzaam word ik wakker door een bonkend gevoel in mijn hoofd. Zou het van dat ene glaasje champagne zijn..pff ik ben ook niks meer gewend. Ik kijk naast me en zie Micha nog zwaar nok liggen. Die had er iets meer dan 1 op. Het was wel superlief dat een hele vriendengroep bij ons binnengevallen kwam met champagne vannacht. Of ja bij ons, bij mijn schoonmoeder thuis moet ik zeggen. Toen Romy namelijk een paar dagen na de bevalling al van het ziekenhuis in Veldhoven naar Breda mocht, liep ik nog zo krom van mijn keizersnede dat het ons geen goed idee leek om naar onze bovenwoning te gaan tussen onze ingepakte verhuisdozen.

Nu lig ik hier in deze logeerkamer dus eindelijk na een ruime maand weer bij mijn man in bed. Ik hoor de stemmetjes van onze jongens op de gang. "Doe maar zachtjes jongens, laat papa en mama maar lekker uitslapen" hoor ik oma zeggen. Ik geef Micha een por "Micha , hoe laat is het, kijk eens op je telefoon, volgens mij moet ik onderhand weer kolven. Ik had de wekker toch op 7 uur gezet?" Een grommend geluid komt onder de dekens vandaan. Onhandig klim ik uit bed om de telefoon te zoeken. Als ik hem eindelijk heb gevonden onder een berg kleren, zet ik hem aan. Ik schrik me rot,  het is al 9 uur! Maar dan blijft mijn hart ineens even stilstaan. 7 anonieme oproepen gemist!! O NEE!! Ik stoot Micha nu hard aan en als hij naar me kijkt en ziet dat ik niet eens iets uit kan brengen maar het scherm voor zijn neus houd, wordt hij helemaal wit. "Shit, ik had het geluid uitgezet omdat de nieuwjaarswensen maar binnen bleven komen!" stamelt hij.
"Snel, bel het ziekenhuis!" gil ik. Maar dat hoeft al niet meer, want de telefoon gaat al over.
Micha neemt op en ik zie aan zijn gezicht dat het helemaal mis is. "We komen er meteen aan!"

Ondanks dat ik van de strenge zuster in Veldhoven op dag 3 na de keizersnede weer gewoon rechtop moest kunnen lopen, strompel ik nu zo snel als ik kan als een oud krom vrouwtje door de gangen van het ziekenhuis in Breda naar de neonatologie. We willen automatisch na het grondig wassen van de handen naar de couveuse van Romy lopen en staan stokstijf stil als die leeg blijkt. Een verpleegster komt op ons afgesneld en neemt ons mee in het kamertje ernaast. Als we die kamer binnenlopen zie ik een aantal artsen om een soort metalen tafel staan. Een arts zit op een stoel ervoor en draait zich om. Het duurt even voor ik doorheb dat het Romy is die daar op tafel ligt. Ze beweegt helemaal niet. De arts begint tegen ons aan te praten, maar ik kan alleen maar denken we zijn te laat, ze is dood. Flarden van zijn woorden vang ik op......ze is heel erg ziek.......moet onmiddellijk naar Veldhoven....De arts kijkt me opnieuw aan, "ze is echt heel erg ziek mevrouw, we weten eigenlijk niet of ze de rit wel aankan maar het moet"
Goh wat doet de leraar van mijn zoontje hier?, denk ik bij mezelf voordat ik besef dat het een arts is die tegen me aan het praten is.
"Ik maak me een beetje zorgen om de moeder!" zegt een verpleegster ineens en ze duwt me in een rolstoel en brengt ons naar een familiekamer. Daar moeten we wachten tot ze ons kunnen vertellen wanneer de ziekenwagen met Romy zal vertrekken.

Zwijgend wachten we. We durven allebei niks te zeggen , elkaar niet aan te kijken. Bang om bij de ander in de ogen te zien wat we zelf ook vrezen.

De ziekenwagen is vertrokken. We willen erachteraan maar halen even snel wat spullen op zodat we in Veldhoven kunnen blijven slapen. Ik klamp snel mijn moeder even vast en vraag "hoe moet een weesgegroetje ook alweer?" Ik zie dat mijn moeder schrikt van deze vraag maar zich weer herpakt en de woorden snel zegt als we weer in de auto duiken.

In de auto kijk ik om me heen en verbaas me om het leven dat om ons heen gewoon doorgaat terwijl dat van ons stil staat. Ik krijg de neiging uit de auto te willen schreeuwen, maar ik zeg juist helemaal niets. Samen zwijgen we heel de weg.

Daar aangekomen moeten we wachten tot we bij Romy mogen. In de ziekenwagen is het blijkbaar helemaal mis gegaan. Haar bloeddruk was helemaal weggezakt en ze hebben haar flink moeten reanimeren. We moeten niet verwachten dat ze het zal halen. En de vraag is dan nog hoe? De komende 24 uur is het erop of eronder.

Als we bij haar mogen, herkennen we haar bijna niet. Op bijna elk klein friemelstukje huid zit wel iets geplakt of geprikt. Het is te pijnlijk om naar te kijken. We vluchten naar het Ronald mc Donald huis. Daar probeer ik te kolven. Maar dat lukt zo natuurlijk niet. Op de automatische piloot pleeg ik wat telefoontjes en na een poging om even te rusten geven we dat op en rijdt Micha me weer door de sneeuw in de rolstoel naar het ziekenhuis.

Na een slopende nacht waarin ik elk uur naar de verpleegster heb gebeld komen we weer bij Romy's couveuse aan. Een verpleegster die bij haar staat ziet onze vragende ogen en knikt geruststellend.
"Jullie mogen wel weer gaan hopen hoor" fluistert ze en loopt naar de volgende couveuse.
Micha kijkt me eindelijk weer aan en ik zie tranen over zijn wangen lopen "We zijn haar niet kwijt".
Ik pak zijn hand en stilletjes blijven we daar nog heel lang staan.

afspreken

Het is woensdagmiddag en ik loop in de stad. Zonder Romy. Romy is namelijk voor het eerst afspreken bij een vriendinnetje. Dat vindt ze spannend, heel spannend. En ik stiekem ook een beetje.

Weken lang heeft ze gezegd dat we beter nog een weekje kunnen wachten. Dus ik heb de knoop nu maar eens doorgehakt en samen met de moeder van haar beste vriendinnetje het plan maar eens doorgezet. Romy is zenuwachtig gaan slapen en als ze 's ochtends aan het ontbijt zit, gaan we nog 1 keer het riedeltje af...

"Wat als ik naar de wc moet? Ze hebben daar geen beugels aan de muur.."
"Wat als ik daar niks lust?"
"En als ze nu boven wil gaan spelen? Of buiten?"
"Ze hebben goudvissen, ben ik daar ook allergisch voor?"
"Mama, blijf je dan wel heel even?"

Normaal ga ik als de school uit is, altijd met Romy in de rolstoel, langs de achteruitgang. Maar nu loopt Romy tussen mij en haar vriendinnetje in geklemd door de hoofdingang naar buiten. Ik zie mensen elkaar aantikken en naar ons kijken. Een moeder slaat spontaan een arm om me heen en zegt dat ze het zo fijn vindt. Ik besef ineens dat veel ouders op school Romy alleen in de rolstoel kennen en geen idee hebben dat ze ook een beetje kan lopen.

Lekker achterop de fiets, zit Romy te genieten dat ze naast haar vriendinnetje rijdt. Haar vriendinnetje straalt, eindelijk komt Romy eens bij haar! Bij hun huis aangekomen staat de tafel al gedekt klaar. Met het mooie tafelkleed en het prachtige kerstservies met het gouden randje, want ja, dit moet toch wel gevierd worden.
Romy ziet de smeerkaas op tafel en geeft me snel een kus. "Ga maar hoor mama, het lukt zo wel!"

Dus nu loop ik in de stad. Moest nog van alles halen voor 5 december. Maar zit de hele tijd mijn telefoon in de gaten te houden of er niets aan de hand is. Inmiddels is het al weer tijd om haar te gaan halen want we moeten nog door naar de fysio.

Als ik binnen kom, zie ik 2 hele blije snoetjes. "Ben je er nu al!!" en "Wanneer mag ik weer?" , zijn de eerste dingen die Romy tegen me zegt. Het zit dus wel goed geloof ik. Als we weggaan zeg ik tegen Romy "Nou Romy, wat zeg je dan?", ze kijkt me verbaasd aan. Och natuurlijk, dit is haar eerste keer, ze moet het nog leren... "Bedankt voor het spelen." fluister ik snel in haar oor. Romy schrikt "O ja , bedankt voor het spelen!" roept ze snel. En met een tevreden gezicht zwaait haar vriendinnetje ons uit.

slikken en weer doorgaan

Voor me gaan de auto's steeds langzamer rijden. Borden, met 50 km erop, lichten op boven de snelweg. File! Tja, vaste prik tegenwoordig als ik met Romy teruggereden kom uit Amsterdam. Maar gelukkig zijn we deze keer goed voorbereid. Nadat Romy de vorige keer huilend achterin zat vanwege kramp in haar benen, dacht ik dat kan anders. Vandaar onze bioscoop op wielen. Romy zit heerlijk een film te kijken (de schermpjes kunnen natuurlijk ook buiten vakanties gebruikt worden, even vergeten...), haar benen steunen goed op een tas, lekker dekentje eroverheen, en haar lieve beertje op schoot.  "Mama, het is toch nog wel heel lang rijden hè?" De bak popcorn, als verrassing, doet het geloof ik ook goed.

Achterin is het dus heerlijk stil. Maar in mijn hoofd niet. De woorden die in het ziekenhuis zijn gezegd tollen door mijn hoofd. En vooral de woorden die niet zijn gezegd. Maar die ik niet meer durfde te vragen.

Romy en  ik kwamen met zoveel enthousiasme het VU binnen. Bij de welkomstbalie hingen mooie groene slingers voor wereld CP dag. In het looplab was Romy naast het lopen vooral heel druk bezig met de mooie geschilderde sprookjes op de wand. En tijdens het lange wachten in de hal hadden we nog de grootste lol met dokter Becher toen Romy vroeg of ze met hem op de foto mocht. Zijn saaie witte doktersjas werd meteen uitgegooid en op zijn knieën straalde hij samen met Romy voor de camera.

 

Toen waren we aan de beurt. Ze hadden erg lang naar de beelden van Romy moeten kijken. "Ja..." begon ik trots. Daar waren ze niet tevreden over. "Oh..." toen viel ik stil.
Romy loopt nog te veel in flexie (met gebogen beentjes) en ook erg instabiel. Het is nu 9 maanden na de operatie en we moeten realistisch zijn in wat het heeft opgeleverd. Als ze dit looppatroon blijft houden, zal ze steeds slechter gaan lopen naarmate ze groter en zwaarder wordt.

Harde woorden, die ruw op mijn dak vallen. Wij zagen de laatste maanden alleen Romy's vooruitgang. Als je kind met een big smile door de kamer "huppelt", vergeet je misschien kritisch te kijken.

We hoeven Romy alleen nog maar tijdens de fysio haar spalken aan te geven. Ze mag voortaan zelfs zonder spalken naar school. Op haar nieuwe spalken loopt ze namelijk te onstabiel en haar oude spalken vinden ze geen toegevoegde waarde hebben.
Wat heb ik Romy's spalken vaak verwenst, en gehoopt dat er ooit een dag zou komen dat ze niet meer aan zouden hoeven. Maar nu ben ik er alles behalve blij mee. Misschien niet zo bedoeld, maar het klinkt in mijn oren als opgeven. Alsof het toch allemaal niets meer uithaalt.

Met een afspraak voor over 3 maanden in mijn zak, verlaat ik met lood in mijn schoenen het ziekenhuis. Romy "huppelt" in haar rollator naast me. Tevreden vertelt ze dat ze zo heeft gelachen toen dokter Becher haar boerenkool noemde bij het aanstampen van haar spalken. Gelukkig heeft ze de ernst van het gesprek niet opgevangen.

De auto's voor me beginnen weer wat harder te rijden. Ik kijk nog eens in mijn achteruitkijkspiegel en zie een lief snoetje met een mond vol popcorn. En terwijl ik het gaspedaal indruk voel ik me heel strijdlustig worden. We gaan er tegenaan. We geven nog lang niet op! We zullen ze over 3 maanden eens wat laten zien in Amsterdam!

steptember koorts

Na een paar jaar te hebben gezegd "wat een goede actie, misschien moeten wij ook eens meedoen..", hebben we ons dit jaar eindelijk opgegeven voor Steptember. Ik zocht wat "sportievelingen" bij elkaar en dacht klaar te zijn. Toen bleken onze jongens ook mee te willen doen en werd er snel nog een extra team gevormd. Mijn moeder kwam met de vraag waarom zij niet gevraagd was. Ze wist dat  10.000 stappen voor haar een erg grote uitdaging waren , maar ging deze actie niet ook om mensen die niet goed ter been zijn?! Ja inderdaad, misschien was ik in mijn fanatisme, even het grote geheel uit het oog verloren.

                                                        TEAM SUPERDAPPEREROMY

We kwamen misschien wat traag op gang. Maar toen de stappentellers eind augustus in de bus lagen, wisten we... Tijd voor actie!
Eerst die stappentellers maar eens uitproberen, want is dat eigenlijk echt veel, die 10.000 stappen? Hoeveel zet je er normaal op een dag?
Manlief ging eens flink wandelen, en kwam thuis...zonder stappenteller. Mm dat begint al lekker.
Die mooie blauwe koordjes zitten er dus niet voor niets bij, laten we die gewoon maar gaan gebruiken.
Buiten het feit dat deze koordjes heel handig zijn, vallen ze ook lekker op. Veel mensen spreken je erop aan, en vragen wat Steptember is. Een mooi moment om het eens uit te leggen. Na al die jaren vind ik het echter nog steeds lastig om in het kort uit te leggen wat CP precies is! Ik had er eerlijk gezegd ook nog nooit van gehoord voordat we Romy hadden. Toch gek eigenlijk als je weet dat het de meest voorkomende handicap bij kinderen is.Wat dat betreft ben ik ook zo blij dat deze actie er is. Eindelijk aandacht en meer bekendheid voor CP! Vooral ook toen Wouter Bos en Dr Scherder bij DWDD aan tafel kwamen vertellen over steptember, met de duidelijke uitleg wat CP inhoudt. Dit zullen zoveel mensen gezien hebben!

Maar goed, 10.000 stappen per dag! Voor de één viel het mee voor de ander viel het toch wat tegen. Ik ontdekte dat met vier keer per dag op en neer naar school lopen en dan 's middags door de lange gangen van het revalidatiecentrum, het voor mij heel makkelijk was om te halen. Nog een keer op de fiets boodschappen doen in plaats van met de auto, en ik ben er. Daarentegen werd het erg lastig toen Romy een dagje ziek thuis was...
Voor de jongens was het niet zo moeilijk, zij hebben gym en sporten er ook nog bij. Al moesten we de puber soms 's avonds nog even op de hometrainer zetten.
Wel zagen we dat het andere koek is, als je een kantoorbaan hebt. Er is heel veel koffie gehaald en uitgedeeld  door Steptembermensen deze maand denk ik!
Ons hele team heeft ontzettend zijn best gedaan. Blaren, zadelpijn, overbelaste knieën, we hebben het geweten. Sommigen werden erg competitief, en gingen alles te voet doen! Over 2 dagen zullen we de auto eens af gaan stoffen...

Nu heb ik het alleen nog maar over de stappen gehad. Er moest natuurlijk ook nog geld ingezameld worden. Hoe pak je zoiets nu eens handig aan? De Steptember website gaf de tip om je kennissenkring een mail te sturen met de vraag of ze je willen sponsoren. Dat bleek een heel goed idee! We hebben zoveel ontzettend gulle donaties gekregen, ik werd er gewoon stil van. De lieve reacties erbij hebben zoveel voor ons betekend. Dan besef je ineens weer, hoeveel mensen er met je meeleven. En dat niet alleen wij heel trots zijn op Romy, maar zoveel anderen met ons!

Dit maakte ons zo enthousiast dat we nog meer wilden doen om geld in te zamelen.
-Dus stonden we met een limonade en koekjeskraam bij het bloemencorso in Zundert (Romy droomt al  jaren van haar eigen limonadekraampje, dus 2 vliegen in 1 klap)

-Gingen de kinderen zelf met een collectebus langs de deuren in de buurt
-Mochten de kinderen op school in de klas over hun actie vertellen en een collectebus in de klas zetten (zo  ontroerend lief hoe daar kindjes van 6 hun hele portemonnee daarin leeg stonden te kiepen)
-Hebben we op super locaties (bijvoorbeeld bij de friettent) een collectebus weg mogen zetten...
-En speelt er morgenavond een heel zaalvoetbalteam een wedstrijd met onze stappentellers om, zo vragen zij ook aandacht voor onze actie. Dit zal in het lokale krantje komen te staan, waarvoor Romy alvast geïnterviewd is.
En dan hebben we nog ideeën over, maar geen tijd meer. Ik vrees dat we volgend jaar weer mee moeten doen.

Voor nu ben ik toch wel blij dat het er bijna op zit. We hebben deze maand zo enthousiast meegedaan, het was leuk om een keer op een positieve manier met CP bezig te zijn. We hebben zoveel warme reacties gehad. Zelfs van wildvreemden op straat. Maar ik merk dat Romy er nu wel klaar mee is. Zij wil weer gewoon Romy zijn, en niet het boegbeeld van onze actie. En terwijl ik dit schrijf, kruipt ook die ene vraag omhoog......Zal Romy ooit zoveel stappen kunnen zetten? 

Circus Romy Karoly

Voor het derde jaar op rij, mocht Romy de zomervakantie beginnen met haar circusshow!
Oftewel, een spetterend optreden van Romy in een oefenzaal bij Revant, waarbij ze alles laat zien wat ze het afgelopen jaar weer heeft bijgeleerd.
Inge weet het altijd een heus spektakel te maken! Er hangen echte affiches, de zaal is omgetoverd tot circustent en voor het publiek is er zelfs limonade en wat lekkers.
Ook worden er officiële toegangskaartjes gemaakt, die mag Romy bij de ergotherapie op haar mooist knippen en plakken.

Weken van te voren beginnen we al te bedenken en oefenen. Welke nummers moeten er dit jaar in de show? Gelukkig nooit gebrek aan inspiratie, want Romy stroomt altijd over van de ideeën. Bijpassende outfits worden bedacht en doorgepast.
En dan is het alweer tijd voor de generale repetitie. Helaas moeten Inge en ik concluderen dat Romy door haar hielspoor de laatste weken wat achteruit is gegaan. Snel maken we een paar kleine aanpassingen, want met het circus moet ze gewoon kunnen stralen, en niet continu omver vallen.

Achteraf was dat denk ik niet eens nodig geweest! Want wat een optreden zet ons meisje weg!
Misschien is het vanwege het publiek? Ik weet het niet. Maar vanaf het moment dat de mensen de zaal binnenstappen en Romy netjes bij 'de kassa' de kaartjes controleert, tot aan de laatste buiging, loopt alles helemaal gesmeerd.

Ze begint haar show met een microfoon in haar handen om zichzelf even goed aan te kondigen. Dat wilde ze heel graag, ze schrijft namelijk al jaren in alle vriendenboekjes dat ze later spreekstalmeester wil worden. Nu kon ze eindelijk eens lekker oefenen.

De eerste act is haar moppenshow, staand op een dikke mat, wat vrij moeilijk is voor haar, schudt ze de een na de andere mop uit haar mouw. Heel moeilijk voor haar om niet zelf in de lach te schieten, maar anders krijgt ze zulke slappe benen...

Hierna volgt een mooie modeshow op een 'catwalk' . Achter de coulissen kunnen we mooi elke keer het gestuntel van Romy horen die zichzelf snel moet omkleden, waarna ze prachtig verschijnt en met haar voeten over een parcours moet lopen om uiteindelijk voor de spiegel echte modellen poses aan te nemen.

Daarna is het tijd voor de dierenact! Omdat Sandor vorig jaar zo'n geweldige hamster was, is hij dit jaar weer de pineut. Maar gelukkig mag hij dit keer een draak zijn. En het is een braaf draakje, hij luistert goed naar de instructies van de drakentemmer! Ze heeft dan ook wel een gevaarlijke zweep vast... of kwam het misschien door de lekkere snoepjes die de draak als beloning kreeg?

Vervolgens geeft Romy nog een goochelshow, waarbij ze het publiek voor de gek weet te houden.
Maar het allermooist is toch wel de afsluiter.... een fantastische buikdansshow!! Hoe geweldig dat ze dat deed! Ze loopt zo mooi, ze beweegt zo sierlijk, en haar blik past er ook helemaal bij! Af en toe valt ze wel eens per ongeluk, maar altijd zijn er dan de handen van Inge, die haar nooit in de steek laten, daar kan ze blindelings op vertrouwen.

Wat was het een fantastische show! En wat zie je nu goed, hoeveel Romy de laatste jaren toch maar mooi vooruit is gegaan.
Bij het eerste circus liet Romy zien hoe ze al een beetje los kon staan, bij het tweede zette ze voorzichtig wat eerste stapjes, en nu dit! Wie weet wat ze volgend jaar allemaal kan...?!

Wat zou Romy's opa Bubi trots op haar zijn geweest. Hij kwam echt uit het circus, circus Karoly! Zo zie je maar, dat circusbloed zit bij Romy in de genen. Ze is een entertainer eerste klas. En wat zijn we toch allemaal trots op haar!