kerstkado

Een lieve vriendin heeft een prachtige dochter gekregen. Ze had net haar eerste dag verlof toen haar weeën begonnen. Een maand te vroeg dus. Dat was even schrikken maar alles is prima gegaan gelukkig. Als ik het tegen Romy vertel is ze dolblij, weer één voor het team girls binnen onze vriendengroep. Maar als ze hoort dat het baby'tje wel wat te vroeg geboren is schrikt ze. "O jee mama, heeft ze nu ook mijn ziekte?". Ik stel haar snel gerust. " Niet elk kindje dat te vroeg geboren wordt krijgt CP schatje."


Romy kwam ook wel wat eerder dan een maand te vroeg......

Langzaam word ik wakker van een raar gevoel. Hè gedver, heel het bed is nat. Ik maak Sandortje wakker die tussen mij en Micha in ons bed ligt. "Sannie, je hebt in bed geplast, kom uit bed, dan verschonen we het even." Een slaperig hoofdje met haren die rechtovereind staan kijkt me dromerig aan en langzaam begint hij uit bed te klimmen. Onhandig door mijn dikke buik begin ik de lakens van het bed af te trekken. Totdat ik ineens besef dat het helemaal niet naar urine stinkt. Het is een zoete lucht die ik ruik, en opeens besef ik het. Mijn water is gebroken! Shit, dat kan niet goed zijn. Snel maak ik Micha wakker. We bellen de verloskundige en we spreken af snel naar de praktijk te komen. Micha brengt eerst de jongens maar naar school want dat is wat praktischer en ik kleed me ondertussen aan. Rustig probeer ik na te denken wat ik mee moet nemen. Lastig, ik weet niet wat me te wachten staat en alles zit ook nog eens in dozen ingepakt. We moeten namelijk nog verhuizen.

De verloskundige is meteen duidelijk. Ik moet onmiddellijk naar het ziekenhuis. Ze wil niet eens dat ik eerst nog langs huis ga. Het dringt nog steeds niet echt tot me door want ik begin over het moeten inpakken van kadootjes en dat het bijna 5 december is.  Micha zegt helemaal niks meer . Pas als we in de auto zitten, op weg naar het ziekenhuis, hoor ik hem zachtjes zeggen "je bent nu 25 weken hè, dan raken we dit kindje kwijt ..." 

Vanuit het ziekenhuis in Breda word ik met een ambulance naar het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven gebracht. In Rotterdam is er geen plaats en ik moet naar een ziekenhuis waar een NICU (Neonatale Intensive Care Unit)  aanwezig is. De eerste uren zijn erg spannend. Ik krijg injecties om de longrijping van het kindje te versnellen en verder kan ik niets anders doen dan goed plat blijven liggen.

Gelukkig blijven de weeën uit. Wel een maand lang...

Het is een heftige maand. De spanning dat de baby elk moment kan komen ebt gelukkig wel langzaam weg. Ook heb ik inmiddels een rondleiding gekregen op de NICU en daar wel vertrouwen in. Maar voor het thuisfront vind ik het erg zwaar. De jongens zijn pas 5 en 7. Micha komt zoveel mogelijk met ze op en neer gereden, tussen het werken en dozen inpakken in. Dan komen ze lekker bij me in bed gekropen en krijg ik honderd tekeningen. Een standaard vraag van de artsen is dan ook als ze alle tekeningen zien, of ik misschien een juf ben.

En dan wordt het kerst. Voor mijn gevoel hoor ik inmiddels bij het interieur. Ik heb de ene na de andere vrouw naar binnen zien komen en met baby weer zien vertrekken. De verpleegkundigen ken ik inmiddels al lang allemaal bij naam. Maar eentje is er toch wel mijn favoriet. Als zij 's ochtends binnen loopt met haar vrolijke bos krullen, dan weet je, vandaag is het weer feest!
Zo ook die eerste kerstdag. Met grote engelenvleugels op haar rug (ik verzin het echt niet) komt ze mijn kamer binnen. "Goedemorgen Maria, heb je lekker in deze stal geslapen?"
Als ik vraag of er al een kindje Jezus op de afdeling geboren is, gaat ze op de gang kijken of er een ezeltje staat. "Nee, nog geen kindje Jezus vandaag, maar dat zal vast nog wel komen..."

Met kerst vindt iedereen het extra zielig dat je in het ziekenhuis ligt dus daarom komt er lekker veel bezoek langs. Supergezellig dus, wel jammer dat ik wat buikpijn begin te krijgen. Als mijn kamer echt helemaal vol visite staat, besef ik het ineens... HET ZIJN WEEËN!! Zou het nu dan toch gaan gebeuren? Ik ben gelukkig inmiddels 30 weken zwanger. Dat klinkt al een stuk beter dan 25, maar het blijft spannend. De visite wenst ons succes en maakt zich snel uit de voeten.

Omdat het kindje nog in een stuit ligt vraag ik om een keizersnede. Ik heb te veel enge verhalen gehoord over stuitbevallingen. Hierover moet door de artsen overlegd worden want ze vinden het eigenlijk onzin, het kindje is nog zo klein. Om me een beetje af te leiden tussen de weeën door (en misschien ook om mijn kreungeluiden te maskeren voor de zwangere vrouw die naast me ligt en steeds witter wordt) zet Micha de televisie aan. Zoals altijd met kerst, is Sisi, die junge kaiserin, op tv. Wat is Romy Schneider toch mooi. "Zeg Mies, wat vindt je van Romy voor een meisje?"

Eigenlijk weet ik zeker dat het weer een jongen wordt. Ik heb zo goed mogelijk bij alle echo's meteen geroepen dat we niet willen weten wat het wordt. Maar ja, ik kreeg op het laatst zoveel echo's om te kijken of ik nog wel genoeg vruchtwater had, dat ik per ongeluk 2 balletjes heb gezien. Ik heb maar niets tegen Micha gezegd. Dan blijft het in elk geval voor hem nog een verrassing.

De artsen hebben overlegd. Als er dan bij de moeder geen motivatie is om natuurlijk te bevallen (??!!!!)  stemmen ze toch maar in met een keizersnede. Echt fut om boos te worden om deze uitspraak heb ik niet meer, laat het nu maar gewoon zo snel mogelijk gebeuren.
Een beetje zenuwachtig lachend ga ik zitten voor de ruggenprik. Als er ineens een man met een groen mutsje en een kapje voor zijn mond in de operatiekamer naast me staat zeg ik netjes gedag. Maar dan zie ik ineens aan zijn pretoogjes dat het Micha is.

Ze kunnen beginnen. Ik voel een steek in mijn buik. Het duurt 1 tel voor ik besef dat ik gewoon voel hoe een mes mijn buik open snijdt. Paniekerig roep ik of dat normaal is. De artsen kijken elkaar geschrokken aan. Shit dat is geen goed teken. De anesthesist pakt mijn hand en zegt "sorry mevrouw, dan werkt de ruggenprik niet, even op uw tanden bijten want het kindje moet er nu echt uit. Ik beloof u zodra het kindje eruit is, maak ik u helemaal weg."

Hoe ik de minuten daarna ben doorgekomen weet ik niet meer. Ik weet nog wel het moment dat de anesthesist het kapje bij me opzette en ik dacht EINDELIJK! En terwijl ik me langzaam voelde wegglijden hoorde ik een stem in de verte "Het is een meisje!". Met mijn laatste krachten heb ik het kapje van mijn gezicht afgeslagen en uitgeroepen "EEN MEISJE?? ECHT WAAR?" en met een brede glimlach op mijn gezicht deed ik uiteindelijk mijn ogen dicht.

brilsmurfje

Toen Romy nog maar 2 en een half jaar oud was , werd ze al gecontroleerd door Visio om te kijken of haar ogen goed functioneerden. Vanwege haar cerebrale parese had ze meer kans op oogproblemen.

Het was ons al wel opgevallen dat aan het eind van de dag haar ene oog wat naar buiten ging staan, maar dat kon ook door vermoeidheid komen. Verder hadden we geen enkel idee dat ze misschien niet goed zag.

Na de test bleek dat Romy toch wat bijziend is. Weliswaar minimaal , maar een brilletje was toch wel noodzakelijk, en zou ook helpen tegen het afdwalende oog.

Nee toch, dacht ik. Moet ze nu ook nog een bril. Ze zit al in een rolstoel, dat vind ik voor nu wel even genoeg. En hoe houdt een tweejarige in hemelsnaam braaf haar bril op? Want ja, eigenwijs was ze toen al..

Nou daar had ik me voor niets druk om gemaakt. Romy koos meteen een schattig roze exemplaar, en was er zielsgelukkig mee. Trots hield ze hem heel de dag op. En ik moest toegeven, het stond haar echt heel schattig.

Nu, vier jaar later, mis ik gewoon iets aan Romy als ze haar bril niet op heeft. Een 'bloot' gezicht is het dan maar.  Romy is inmiddels wel  aan een nieuwe bril toe. Het roze brilletje heeft ze al lang niet meer. Maar haar huidige bril begint ook wat te klein te worden, ze gaat er steeds vaker overheen kijken. En tja, een nieuwe bril uitkiezen is ook gewoon heel leuk natuurlijk..... Dacht ik.

Maar Romy en ik zitten totaal niet op 1 lijn. En heus, ik weet wel dat zij hem op moet. Maar ja, ik moet er ook naar kijken! Romy wil het liefst een knalkleur. Roze, paars of rood. Best leuk, maar het moet ook staan bij Romy's fijne gezichtje. Nadat we drie winkels gehad hebben, waar Romy zo ongeveer alle brillen heeft op gehad, zijn we het alle twee beu. We gaan lekker een ijsje eten, en daarna gewoon naar huis.

Als Romy heerlijk zit te smullen van haar chocolade ijsje, komt er een kennis voorbij gefietst. Ze ziet ons en stapt van haar fiets af. "Wat gezellig, zijn jullie lekker samen aan het genieten?"

"Ja, dat had ik verdiend" zegt Romy "want we waren eerst een nieuwe bril uit gaan zoeken!"

"Ik zie het, wat een mooie bril heb je uitgekozen zeg, staat je echt goed!" en ze stapt weer op en fietst weg. Romy en ik kijken elkaar aan en schieten in de lach.

Een paar weken later lopen we de brillenwinkel weer binnen want Romy's brillenpootje zit wat los. "Maar we gaan echt geen brillen meer passen hè mama" zucht Romy. "Nee Romy, dat hoeft...." maar terwijl ik dat zeg valt mijn oog op een schattig bruin rond brilletje, met jawel...een lichtroze binnenkant.   

"Misschien alleen deze dan..?" probeer ik heel voorzichtig. 

Ze zet hem zuchtend op, maar als ze in de spiegel kijkt zie ik haar gezicht opfleuren. "Mama , ik vind hem geweldig!" Wat fijn! Want ik vind het ook. Hij staat haar echt heel leuk. Een rond brilletje, wie had dat gedacht!?

Als we de bril een week later hebben opgehaald vraagt ze 's avonds in bed of ze hem nog even op mag om in de spiegel te kijken. "Het is een echte nerd bril mama!" zegt ze. En ik schrik. O jee, ze vindt hem toch niet leuk. Zouden we hem nog kunnen ruilen? Maar dan zegt ze erachteraan "die wilde ik zoooo graag!" En ze pakt het Dolfje Weerwolfje boek van haar nachtkastje, slaat het boek open en zegt "nu ben ik net als Dolfje, een rond brilletje en anders dan de rest." Ik geef haar een kus op haar bol en begin voor te lezen.

poppenwagen

Als peutertje had Romy al een mooi klein houten poppenwagentje. Ze vond hem prachtig en bracht haar pop daarin overal naartoe, gewoon op haar knietjes.
Toen Romy begon te lopen met haar rollator, had ik gehoopt dat ze misschien ook met een stevige poppenwagen zou kunnen lopen. Heel wat winkels heb ik gehad voordat ik dacht een geschikte te hebben gevonden. Maar helaas, Romy vond het doodeng want het ding rolde veel te hard, dat konden haar beentjes nog niet bijhouden. Ook kiepte hij weleens om als ze erop ging leunen, ondanks dat we de poppenwagen hadden verzwaard met dikke boeken.
Romy kroop gewoon weer lekker verder met haar houten wagentje en de grote poppenwagen verhuisde naar de zolder .

Maar nu zijn we 2 jaar en een SDR operatie verder. Vandaar dat ik dacht, laten we het weer eens proberen. De poppenwagen werd van zolder gehaald en afgestoft. De zware literatuur weer uit de kast gehaald en onderin gelegd. En jawel hoor... het is een groot succes! Romy stapt er heerlijk mee rond alsof ze dat al jaren doet. Popje erin met een dekentje tegen de kou en ons moedertje trekt erop uit.

Met je poppenwagen lopen is natuurlijk veel leuker dan met je rollator. En het is nu zo fijn dat ze zelf een rondje om de speeltuin bij ons achter kan lopen. Vooral dat zelf vindt ze heel interessant. Mama of papa worden verplicht naar huis gestuurd, ze kan er echt geen pottenkijkers bij gebruiken. Maar ja voor papa en mama is dat nog wel een beetje spannend. Wat als ze valt? En ze kan niet meer omhoog komen...

Maar ik snap het wel dat je met je 6 jaar ook wel eens alleen op pad wilt. Haar broers zaten al veel eerder zelf in de speeltuin. Daarom blijf ik in de bosjes staan zodat ik haar toch stiekem in de gaten kan houden... en ik probeer een filmpje te maken omdat ik het zo ontroerend mooi vind. "Mevrouw, wat doet u daar in de bosjes?" hoor ik ineens een kinderstem naast me. Er staan een paar jongens met een blik alsof ze een kinderlokker hebben betrapt. "O, ik ben gewoon mijn dochter aan het bespioneren". Hoor ik mezelf zeggen terwijl ik uit de bosjes kom. Ze kijken me vreemd aan en een stukje verderop zie ik Romy met een boos gezicht mijn kant op kijken.

Gelukkig hebben we nu een oplossing bedacht. Als Romy nu buiten met haar poppenwagen aan het wandelen is, loop ik af en toe ook even een rondje en als ik haar dan tegenkom zeg ik "Dag mevrouw! Wat een schattige baby,  is die van u? Ja dat kan je wel zien hoor. Nou ik moet er weer vandoor, ik moet namelijk nog boodschappen doen. Maar geniet nog van het weertje, tot ziens!"
En dan lopen we beide heel tevreden weer door.

Steptember

Jarenlang hebben we met de jongens de avondvierdaagse gelopen. Romy is een enkele keer mee geweest in de buggy, maar leuk vond ze dat nooit. Ik had gehoopt nu ze een goede rolstoel heeft, en nu er steeds meer klasgenootjes van haar meedoen, Romy bij zou draaien. Maar helaas, Romy wil het echt niet. Ze vindt het helemaal niet leuk , en ze vindt dat ze er dan niet echt bij hoort. Wie weet, over een paar jaar....

Maar nu kreeg ik van de week een mailtje binnen over Steptember. Steptember is een actie waarbij mensen de hele maand september 10.000 stappen per dag moeten zetten. Niet alleen lopend , maar ook allerlei andere activiteiten kunnen omgezet worden naar stappen. Met een groepje van minstens 4  kan je meedoen. Door middel van sponsorwerving is het de bedoeling zoveel mogelijk geld op te halen voor onderzoek en ondersteuning voor mensen met cerebrale parese.

 Dit is wel leuk om aan mee te doen! Voor Romy lijkt me 10.000 stappen per dag nog wel iets te hoog gegrepen. Maar samen met mij moet dat wel lukken.

Vandaar hier mijn oproepje:

Wie heeft er zin om mee te doen in ons team?

Wie heeft er zin om ons te sponsoren?

Voor extra info kijk vooral even het animatiefilmpje op de site www.steptember.nl  

kan ik zelluf!

Glurend door een spleetje bij onze wc deur, sta ik te kijken hoe Romy met één hand netjes de muurgreep vasthoudt en met haar andere hand haar broek omlaag trekt. Gelukkig, haar onderbroek glijdt ook mee naar beneden. Ze wisselt van hand, maar staat daardoor even helemaal los, visioenen van Romy met haar hoofd tegen de wc pot komen me meteen voor de ogen. Toch weet ik mezelf in te houden en niet de deur open te trekken om haar te gaan helpen. Inmiddels heeft ze haar broek helemaal naar beneden gekregen en pakt nu beide grepen vast om zichzelf beetje bij beetje naar achteren te wurmen, net zolang totdat ze goed op de wc zit. Terwijl ze zo hangt begint ze een deuntje te neuriën en tilt ze haar hoofd op. Ze kijkt me recht aan. Shit, betrapt! "OH MAMA, dat is heel onbeleefd hoor! Doe de deur dicht!" Roept Romy. Met een rood hoofd doe ik snel de deur weer dicht maar roep nog wel even "Hij mag niet op slot hoor!".


Verder moet ik het dus luisterend doen. Ik hoor een plasje, geschuifel, een draaiende wc rol en nog meer geschuifel. Dan de wc die doorgetrokken wordt. Wat goed van haar, voor het eerst helemaal alleen.  Een paar weken geleden twijfelde ik nog of ze ooit zindelijk zou worden en nu gaat ze gewoon zelf naar de wc! Wat kan ze me toch soms ineens verbazen. Een hoop gestommel doorbreekt mijn gedachte. "Gaat het allemaal goed daar?", vraag ik bezorgd. Op dat moment zwaait de deur open en komt Romy naar buiten gekropen. Haar jurk zit half in haar legging maar dat maakt haar blik niet minder stoer. "Makkie, kat in het bakkie!" Ze kruipt langs mijn verbaasde gezicht de kamer in en kijkt alsof ze dit al jaren doet. "O, ik heb trouwens meteen maar een nieuwe wc rol opgehangen. Deze was echt helemaal op!"

knieën van staal

Morgen maar weer naar de markt voor nieuwe knielapjes voor Romy's broeken. Die van vorige week zijn alweer stuk. Eigenlijk heeft het weinig nut, maar ja ze heeft een paar lievelingsbroeken waarvan ik hoop dat ze toch nog even mee gaan.

Toen Romy klein was hebben we alles wel geprobeerd om het kruipen wat aangenamer te maken voor haar knietjes. Zachte en harde kniebeschermers, met elastiek of met klittenband. Maar vaak bleven ze of niet zitten, of het ging in de knieholtes irriteren. Romy kruipt het liefst met een dikke broek aan. En hoe!?


                                                            


Romy kruipt, rent, springt en danst op haar knieën. Voor Romy was ook heel lang 'lopen' , gewoon op je knieën rechtop kruipen. Ze klaagt zelf haast nooit dat haar knietjes pijn doen. Misschien wel eens 's avonds in bed, als ze iets te wild verstoppertje heeft gedaan, of als ze buiten op harde stenen heeft gekropen. Ik schrik dan vaak hoe bont en blauw haar knieën zijn , maar Romy lacht er vaak om. "Ik lijk de gruffalo wel , met zijn eeltige knieën!"

Gelukkig zitten die eeltige knieën dus altijd verstopt in een broek. Want blote benen is voor Romy echt geen optie. Dan is ze echt 'beperkt'. Al zijn we op vakantie en is het 35 graden, de broek blijft aan. Nou vooruit , op het strand natuurlijk niet. Dan worden haar benen extra ingesmeerd, want die zijn geen zon gewend.

Ik betrap mezelf er wel eens op dat ik het jammer vind dat ik haar weer een legging moet aangeven onder een zomers jurkje of rokje, maar Romy maakt er nooit een probleem van, dus ik kan beter een voorbeeld aan haar nemen.

Het enige wat Romy wel lastig vond was, als kinderen die jonger waren dan zij, van kruipen naar lopen gingen. Dan was ze haar kruipmaatje kwijt en dan bleef ze maar vragen "maar hij/zij is toch kleiner dan ik?" Nu beseft ze inmiddels wel dat lopen niet leeftijdsgebonden is. Maar dat neemt niet weg dat het af en toe wel fijn is als er dan een lief kleintje langskomt die nog moet leren kruipen. Dan komt de kruipexpert in actie, en vol trots doet ze alles rustig voor. Wat fijn dat ze zich nu weer even de "grote" mag voelen.

kleine meisjes worden groot

Het is zover. Romy heeft een wiebeltand! We wisten dat het niet lang meer kon duren want er komt al een nieuwe tand tevoorschijn achter deze wiebeltand, maar toch is ze er wel van geschrokken. Aan de ene kant is ze er heel trots op en laat ze het aan iedereen zien, maar aan de andere kant baalt ze ook wel. Romy heeft namelijk aan de tandarts beloofd dat ze zal stoppen met duimen zodra ze gaat wisselen. En deze keer echt! Want eerst had ze beloofd dat ze zou stoppen als ze 4 jaar werd (met als gevolg een ontroostbare Romy de avond voordat ze 4 werd, en ik maar denken dat ze zenuwachtig was voor de 'grote school'), toen als ze 5 zou worden  en bij het 6 jaar worden gebeurde het weer niet. Maar nu dus wel! En ze wil het deze keer echt! Wel weet ze natuurlijk weer te onderhandelen dat we nog even een overgangsfase inlassen , ze mag nu nog eventjes duimen na het verhaaltje voor het slapen , puur om in slaap te vallen. En als de tand er echt uit is, dan stopt ze helemaal. Tot nu toe houdt ze zich er netjes aan, soms gebeurt het overdag nog wel eens 'per ongeluk' als ze bij de tv hangt. Maar als ik dan "Romy!!" roep dan schrikt ze en haalt ze vliegensvlug haar duim eruit en roept ze snel "het was een vergissing!".

Maar het valt me eerlijk gezegd niet tegen. Ze is echt een grote meid aan het worden. Dat werd me van de week ook wel heel duidelijk toen ik met haar om een nieuwe identiteitskaart ging. Terwijl ik met Romy in het 'fotobusje' stap om een nieuwe pasfoto van haar te laten maken , moet ik aan 5 jaar geleden denken, toen ik daar ook met Romy was . Ze was al ruim 1 jaar maar kon nog niet zitten. De fotograaf keek me toen verbaasd aan , maar ik had echt geen zin om deze man uitleg te geven. Dus ik ging op mijn knieen onder Romy zitten en schoof mijn handen onder haar trui zodat je die niet zou zien op de foto en hield haar stevig vast. Dat vond Romy wel een leuk spelletje, het werd nog een hele uitdaging om Romy naar de fotograaf te laten kijken, in plaats van omlaag naar mij.

 Nu staan we binnen 3 minuten weer buiten, tja Romy is inmiddels een volleerd fotomodel!

Als ik de nieuwe pasfoto bij het gemeentehuis inlever samen met het oude identiteitsbewijs zie ik wat een echte meid ze is geworden. Op de oude foto had ze best een jongetje kunnen zijn!

Verder is er nog meer grote meidennieuws. Afgelopen meivakantie is het Romy weer gelukt om zindelijk te worden! We hadden de vakantie omgedoopt tot meivakantie, luiervrijvakantie! En vanaf dag 1 de luier gewoon uitgelaten , en op een enkel 'ongelukje' na is het gewoon prima gelukt! Wat ben ik opgelucht zeg!

Romy heeft ook besloten dat ze voortaan zelf de trap wel op kan. Ze bezorgde me laatst bijna een hartaanval, toen ze ineens boven was terwijl ik dacht dat ze beneden op me zou wachten tot ik de vaatwasser had aangezet. Ik kwam de gang in en zag geen Romy zitten. Toen hoorde  ik ineens vanaf boven "verrassing!!" . Ze was zelf op haar knietjes gegaan. Op zich heel knap, maar ze heeft me toch wel moeten beloven dat nooit meer in haar eentje te doen. Hartstikke gevaarlijk! Dat is wel lastig om dan zo streng te moeten zijn terwijl ze eigenlijk een hoera verwacht. Welk kind wil nu niet zelf naar zijn kamer kunnen gaan? Wij hebben er ooit aan gedacht om een lift in huis te laten bouwen met de gedachte als een kind boos is en naar zijn kamer wil gaan, moet hij niet aan zijn vader of moeder te hoeven vragen "breng me even". Maar toch hebben we er niet voor gekozen omdat we erin geloven dat Romy het ooit wel veilig zelf gaat kunnen. En ze is op de goede weg!

De rollator gaat ook weer vaker mee in plaats van de rolstoel. Zo heeft Romy weer heerlijk voor het eerst 'zelf'' boodschappen gedaan! Heerlijk racen door de supermarkt, dingen uitkiezen die ze zelf lekker vindt. En dan lekker je moeder kwijtraken en dan serieus aan iemand gaan vragen waar je moeder is . Vervolgens met een ingehouden lach door iemand naar je moeder gebracht worden. Heerlijk vindt ze dat. Ik neem maar op de koop toe dat die mensen me echt aankijken van 'jeetje , je raakt je invalide kind toch niet uit het oog!' Ze moesten eens weten, Romy vindt het geweldig, zo voelt ze zich echt groot. En dat is ze. Maar niet aan het eind van de boodschappen, als ik sta af te rekenen. Misschien heeft ze iets te hard door de winkel gerend. Ze gaat op haar stoeltje van haar rollator zitten. Nou ja ik kan het beter hangen noemen. En steekt haar duim in haar mond. Ik zeg er maar even niks van.