2 weken later...

Niet te geloven! Het is vandaag alweer 2 weken geleden dat Romy geopereerd werd! Het lijkt al zoveel langer geleden!
Ik had toen echt niet gedacht dat ze nu alweer zoveel zou kunnen. Ze ligt steeds minder in bed. Dat is onderhand wel saai, nou ja af en toe lekker een filmpje kijken is natuurlijk wel leuk, zeker sinds ze een belletje kreeg van mijn vriendin Lucienne. Tingeling.... "U had gebeld mevrouw?"... "ja , ik lust wel een fruitje"......"Oke mevrouw, komt eraan!".....Tingeling...."ja mevrouw?"....."doe ook maar een lekker sapje"....Tingeling....."ja?"....."met een roze rietje".....zucht...bedankt he Lucienne!!

Ook heeft ze zich gelukkig gewonnen gegeven wat betreft de rolstoel. Romy zag de rolstoel eigenlijk altijd puur als vervoermiddel. Zelf rijden deed ze er niet mee. Daar had ze haar rollator voor. Maar nu dat niet gaat , moet ze wel. Ze heeft het eerst een tijdje geprobeerd zonder, toen liet ze zich gewoon in haar eetstoel door de kamer duwen door haar broers. Zo gek zijn die wel. Maar gelukkig ging ze inzien dat het toch wel fijn is om zelf ergens heen te rijden en iets te kunnen pakken. Ze is er handig genoeg in.

Alle oefeningen gaan steeds beter. Hoge kniestand, staan in de rollator en kleine stukjes lopen in de rollator. Bij alles moet je haar nog stevig vasthouden hoor. Want zodra je loslaat zakt ze door haar knietjes. We hebben het al een paar keer geprobeerd omdat het er soms zo stevig uitziet. Maar dan gaat ze meteen FLOEPS , en schrikken we ons allemaal rot. We zullen echt nog even geduld moeten hebben.
Aan Romy hebben we uitgelegd dat ze in de lente waarschijnlijk weer los kan staan. Dat klinkt nog lang, zeker als er sneeuw ligt. Maar gelukkig klaagt ze er niet over. Heel raar, maar ze is er nu volgens mij al aan gewend. Ze maakt geen vergissing meer door plotseling ineens op te willen staan. Gelukkig maar, dat was niet alleen schrikken, maar vooral vond ik dat snoetje dan altijd zo ontzettend teleurgesteld. Net als dat je wakker wordt na een diepe slaap en die eerste paar tellen even bent vergeten dat er iets heel vervelends is, en dat dat dan als een mokerslag ineens binnenkomt bij je.
Romy moest de eerste ochtend thuis ook wennen dat ze niet zelf uit bed kon kruipen, de schuifdeuren open kon gooien, en naar ons bed gekropen kon komen , zoals ze altijd zo graag doet. Dat lieve snoetje tussen die deuren is altijd zo'n schattig gezicht(zeker als daarbij "zullen we een sneeuwpop maken" wordt gezongen). Dan is je dag meteen goed (oke misschien niet als ze dat om 5 u 's ochtends doet..) . Nu moet ze me roepen, en dat is ook prima, maar toch even anders. Maar dat komt wel weer!

Romy heeft ook weer op de wc geplast! Ze draagt nu even luiers, dat is gewoon praktischer. Maar nu Micha en ik eindelijk de handgrepen op het toilet hebben gehangen (kennen jullie buurman en buurman....meer zeg ik niet) wilde Romy dat toch wel heel graag testen. En het bevalt super! Zodra Romy weer zelf kan staan kunnen we lekker gaan oefenen met zelf broek omhoog en omlaag doen.


Verder vindt ze het heerlijk om in de statafel te staan. Ze heeft er vandaag bijna heel de middag in gestaan. Echt totdat we haar zeiden nu is het welletjes. Zodra ze lag was ze ineens wat misselijk, dus de volgende keer maar iets eerder op de rem.