een lach en een traan

Wat een mooi valentijnkado! Romy zit (op haar knietjes) ineens voor me in de keuken met haar zelf geknutselde bloemetje. "Voor jou!" zegt ze met haar liefste snoetje. Met een brok in mijn keel pak ik het bloemetje aan. Ik ben echt heel blij met het mooie bloemetje hoor, maar die brok zit er omdat ze helemaal zelf van de kamer naar de keuken is gekomen. In hoge kniestand heeft ze dat gedaan , ze heeft onderweg de tafel en stoelen vastgegrepen, dat doet ze me keurig voor als ik er naar vraag. Wat gaat ze toch goed vooruit!

Gelukkig had ik mijn emo momentje gisteravond al , anders had ik nu waarschijnlijk een potje staan janken. Dan geeft Romy me voortaan geen bloemetjes meer, die zijn toch om je moeder te laten lachen.
Ik had gisteren een heel mooi filmpje op facebook gevonden van een vader die met zijn dochtertje meedoet aan een verkiezing. Zij zit in een rolstoel en hij danst de sterren van de hemel met haar. Het is zo'n liefdevol filmpje, de tranen begonnen te stromen bij me en wilden niet meer ophouden.
Toevallig was de dag ervoor Manon (maatschappelijk werk ) hier, om te kijken hoe het met ons gaat. Ik vertelde hoe fantastisch het met Romy gaat en dus ook met mij. Dat is natuurlijk ook echt zo. "Heel fijn ", zei Manon, "en als het even niet zo lekker gaat, dan weet je me te vinden he". Ze had het eerder door dan ikzelf...
Maar goed, zo'n jankbui lucht heerlijk op! Nu lekker even ontspannen met carnaval. Helaas ben ik de enige hier in huis die het echt leuk vind. Dus vandaag ga ik met vriendinnen maar eens een dansje wagen.         Maar eerst nog even wat oefenen met mijn draakje!