Daar zijn we dan

Zo Romy ligt eindelijk lekker te slapen. Dat duurde even want na een hele dag super dapper zijn moeten er 's avonds toch ook even wat traantjes uit. Ze mist papa zo. Die had makkelijk ook nog op deze kamer kunnen liggen vindt ze. Tja dat is eerlijk gezegd ook echt zo. We hebben gelukkig een ruime kamer helemaal voor onszelf ( zou het door die koffer komen?). Maar het is echt de bedoeling dat er maar 1 ouder blijft slapen heb ik Romy uitgelegd. In de kast zit echt maar 1 uitklapbed verstopt. En papa moet ook gewoon bij de jongens gaan slapen.
Ze is ook een beetje geschrokken dat het nu echt overmorgen gaat gebeuren. Want vanochtend wilde ze na een ochtend heerlijk met de My little pony's gespeeld te hebben ( ja die zijn ook allemaal mee!)
toch onderhand echt weleens gaan. Heel de weg heeft ze liedjes gezongen en ik zie, ik zie , wat jij niet ziet , gedaan . Hier racete ze met haar rollator zo naar de 9e verdieping. En toen we haar kamer mooi gepimpt hadden met frozen poster, kaarten en mooie polaroid-foto's zag het er nog echt leuk uit ook! "Het lijkt wel meidenweekend mama!" Maar toen begonnen ze binnen te komen... De eerste arts was nog leuk, beetje de reflexen testen is altijd lachen met zo'n hamertje. Bloedprikken was al minder, gesprekken met verpleging en artsen vond ze natuurlijk saai. En toen voor het slapen het eerste vieze drankje alvast tegen de zenuwpijnen kwam begon het allemaal wel spannend te klinken. In overleg met de verpleegster hebben we de rondleiding op de IC maar naar morgen verplaatst. Leek me zo voor het slapen niet zo verstandig. Dit was wel even genoeg zo. Morgen weer een dag.
Toch staat Romy hier nu al bekend als het vrolijke , grappige maar eigenwijze meisje. Daar houden ze hier in Amsterdam wel van. Heerlijk hoe de verpleegsters klinken als de bakker van de taarten van Abel. " Lust je echt geen patat meid? Welk kind lust dat nou niet? "
"Nou, ik dus!" zegt Romy