woensdag 28 januari 2015

Wat kan het ineens snel gaan

Als je te positief schrijft, word je blijkbaar meteen afgestraft. 5 minuten na het posten van mijn blog gisteren, werd Romy misselijk en heeft ze heel de avond overgegeven. Dat ze niet kon slapen had dus een andere reden dan niet moe zijn. Of het nu aan de medicatie lag of aan iets wat ze had gegeten... We weten het niet. Het was vandaag in elk geval helemaal over. Gelukkig maar, want liggend spugen is niet handig!!
Vanochtend kwam de neurochirurg het verband eraf halen. De wond ziet er keurig uit. Ik wist wel dat het litteken groot zou zijn, maar als je het dan zo ziet, krijg je toch even slappe knieën . Ik heb Romy beloofd er morgen wel een foto van te maken om aan haar te kunnen laten zien, kan ik er ook eerst nog even aan wennen...
Nu we goedkeuring van de neurochirurg hadden , kon de fysio komen om Romy voor het eerst te laten zitten. Gelukkig was micha inmiddels ook aangekomen zodat we goed konden kijken hoe we Romy voorzichtig uit bed moeten tillen om haar in de rolstoel te zetten. Dat kan even spannend aanvoelen , zei de fysio, maar we gaan proberen of je het een half uur volhoudt! Ja oke, zei Romy , en ze racete de kamer uit terwijl ze riep "waar gaan we eens heen!" Wij renden er bezorgd achteraan maar de fysio riep nog dat als het geen pijn doet ze gewoon zelf lekker mag rijden. Dus we lieten haar maar, en ze vond het heerlijk om zelf lekker te bepalen waar ze heen ging en om alles weer gewoon rechtop te zien!
Een beetje teleurgesteld omdat wij een potje pingpong toch nog niet zo'n goed idee vonden, keerden we een half uur later terug naar de kamer. Waar Romy toch wel moe terug in bed ging. Het was een mooi begin! Even rusten, want een uurtje later moet Romy voor nieuwe spalken naar de revalidatie poli . En hoe! Een pompkarretje inclusief bestuurder kloppen op onze deur. U had een taxi besteld, grapt Hennie , onze chauffeur. Het pompkarretje wordt aan Romy's bed geklikt en als ik vraag hoe ík dan mee moet, kijkt Hennie me raar aan. Ik kan er toch op het bed wel bij, plek zat! Of moet ik er soms achteraan gaan rennen? Die dingen gaan knoelhard, ik heb ze door de gangen zien gaan. Als Hennie me vertelt dat hij ontslagen wordt als we op de gang zijn directeur tegen komen, vraag ik hem hoe vaak hij die op de gang al is tegengekomen. Nou oke, spring er maar op mop! En daar gaan we. Romy vindt het superleuk, en onderweg maken we filmpjes terwijl Romy commentaar geeft alsof ze in een reisprogramma zit. 
Bij de revalidatie poli komt dr becher ook even langs. Hij vertelt de instrumentenmaker dat Romy toch dorsale (achterwaartse) spalken krijgt ipv frontale. Omdat hij bang is dat ze anders teveel belemmerd zal worden. Verder vertelt hij hem dat Romy het zo ontzettend goed doet, van hem mag ze morgen al naar huis. Ze is echt een goudhaantje!
Wat horen we nu? Morgen al naar huis!? 
Mits het staan in de loopbrug morgen goed gaat, voegt dr Becher er snel aan toe. Maar Romy zit al helemaal blij te stralen. Ik vraag nog met een benauwd stemmetje of hij wel weet dat we nog helemaal naar Breda moeten rijden met haar. Maar als ze een beetje kan liggen moet dat wel lukken vindt hij. Jeetje wat snel ineens!!
Terwijl Romy wordt gegipst (gips gaat er meteen weer af hoor!) en een mooi printje uitkiest voor haar spalken , begin ik snel berichtjes te sturen naar het thuisfront. Het bezoek voor morgen kan afgebeld worden. En er wordt toch nog even snel een bed voor in de woonkamer geregeld. 
Romy is inmiddels al weer klaar en als we de kamer uitgaan wordt Romy herkend door een moeder en haar zoon " Hé jij bent Romy, ik lees elke dag je blog!". Nou, hoe leuk is dat, je bent gewoon een beetje beroemd Romy! 
Terug op de kamer kan Romy nog een half uurtje in de rolstoel terwijl ze met pien knutselt. Zo fijn dat dat weer zittend kan! Daarna smult Romy van een heerlijk bordje Penne, dat had Micha voor haar meegenomen. Ze had ontzettend zin in pasta! Want ze kan hier elke dag kiezen uit aardappel (gekookt) of aardappel (puree) want rijst is geen optie als je liggend moet eten! 
Laatste avondje hier Romy , zeg ik ' s avonds tegen haar als ik bij haar (eindelijk weer) in bed lig en we (alweer) Shrek liggen te kijken. Ja gek he mama, het lijkt of we hier super lang zijn geweest. Dat vind ik ook, er is zoveel gebeurd in een week tijd. Ik voel me hier nu helemaal veilig, ik hoef maar op een knopje te drukken en een arts of verpleegster komt je onzekerheid wegnemen. Thuis moet je het weer zelf doen, dat is best spannend. Maar ik denk dat ik het eigenlijk vooral spannend vind hoe Romy zich nu zal gaan ontwikkelen. Want je hoopt stiekem vanalles, maar durft het niet hardop uit te spreken. We zullen het het komende jaar gaan zien..
 Maar o wat zal het fijn zijn om weer bij mijn jongens te zijn en snachts weer heerlijk naast mijn lief te liggen. (En ook niet onbelangrijk, weer naar mijn eigen toilet te kunnen ...)
Met zo'n mooi vooruitzicht kunnen we vanavond vast heerlijk slapen!

1 opmerking:



  1. Dag lieve Romy,



    Heel veel beterschap. Het is super te lezen dat je zo knap en stoer bent en dat het al zo snel beter met je gaat. Hopelijk gaat het thuis net zo goed, ben benieuwd of je vandaag al naar huis mag... Ik ga een mooie tekening voor je maken en die stuur ik heel snel op. En misschien mag ik wel een keer een kopje thee komen drinken, natuurlijk alleen als dat gaat... Hele dikke knuffel, Aaf

    BeantwoordenVerwijderen