vrijdag 23 januari 2015

De langste 6 uur van mijn leven

Na nog een keer extra te zijn gecontroleerd door de anesthesist vanwege haar (jawel dus toch) ontstane verkoudheid, vertrok Romy vanochtend om 8 uur weer ontzettend dapper maar toch ook wel een beetje bang naar de ok.

Ze kon alle vragen goed beantwoorden en dus was ze nu echt aan de beurt. Ze kreeg geen kapje maar een infuus, dat vond ze wel jammer maar vooral werd even duidelijk vermeld dat dat niet bij haar linkerhand mocht, want ze duimt met links! De anesthesist luisterde braaf.
Gelukkig ging ze heel rustig slapen terwijl ze naar wat geklets van mij en Pien luisterde. En dan geef je haar een kus, pulk je haar beertje uit haar handen, bijt je even op je lip ( want ja als zij niet huilt, ga ik toch zeker ook niet huilen!) en geef je je kostbaarste bezit in handen van vreemden...
Micha was inmiddels ook in Amsterdam aangekomen en we zijn hem maar meteen gaan inchecken bij het Ronald mcdonaldhuis. Daarna zijn we maar uitgebreid gaan ontbijten in de stad om de tijd te vullen. Ik had dr. Becher immers moeten beloven niet in het ziekenhuis te blijven wachten. Ik dacht geen honger te hebben, maar ik was die ochtend solidair met Romy geweest door niets te eten of te drinken en daarom smaakte het eigenlijk best prima. Wel heel raar om daar dan zo te zitten eten terwijl je meisje....
We zijn toen nog maar even een knuffeltje voor haar gaan kopen en daarna snel terug naar het ziekenhuis. En dan maar wachten....en wachten... Samen uit het raam staren, maar eigenlijk niks zien... 
Onzinfilmpjes op Facebook kijken over honden, katten , Sofie Hilbrand of weet ik veel. Zolang je maar niet echt gaat nadenken...
En toen eindelijk,  om iets over 14 u, belden ze dat we meteen mochten komen want ze was al wakker! We vlogen samen de lift in naar de IC. Pakten elkaars hand en keken elkaar aan met lichte angst in de ogen voor wat we precies aan zouden treffen. En daar lag ons prulleke dan. Vol met slangen en snoertjes. Ze lag zacht maar intens te huilen.  Moeilijk kreeg ze haar ogen open, maar zodra ze me zag zei ze met nog hese stem van de beademing "mama , zo'n pijn!! Ik wil niet meer!!" Daar sta je dan, de moed zakt je meteen in de schoenen, een stemmetje in je hoofd zegt "zie je wel, je had het niet moeten doen", maar je moet flink zijn. En dus probeer je haar maar zoveel mogelijk te troosten en vraag je extra morfine aan de dokter. Voor je dochter, maar zelf zou je ook wel wat kunnen gebruiken...
Na een hoop extra pijnstilling, en een hereniging met haar lieve beertje,  valt Romy gelukkig weer af en toe rustig in slaap. Tussendoor wordt ze wel ieder uur wakker gemaakt en moet ze haar voetjes zelf kunnen bewegen. Ook wordt ze af en toe wakker van alle gekke toeters en bellen om haar heen. Ze zou graag weer naar haar eigen kamer willen . Maar door al de morfine ed. "vergeet" ze soms te ademen en moet ze hier soms een beetje geholpen worden met wat zuurstof . Ze ligt hier echt beter. Gelukkig heeft ze ondanks de drukte een eigen kamertje en mag ik er vannacht blijven slapen. Als de neurochirurg eindelijk (hij had nog een spoedje tussendoor) komt vertellen dat de operatie geslaagd is, kunnen we helemaal opgelucht ademhalen. De zenuwen van de (spits)voeten zaten wel erg verklonterd met de blaasfunctie maar toch heeft hij bij de ene kant een kwart kunnen weghalen en bij de andere kant de helft. Spannend en ingewikkeld allemaal. Ook vraag ik nog snel of Romy zo wel goed ligt op haar zij, want ons was verteld 4 dagen op haar buik liggen. Maar volgens dokter Ouwerkerk is het protocol inmiddels niet zo streng meer en mag op haar zij ook best. Dat is fijn! 
Terwijl micha even bij haar blijft ga ik snel een hapje eten. Hij stuurt gelukkig dat hij haar alweer een beetje aan het lachen heeft gekregen. En als ik terugkom heeft ze zelfs alweer een beetje honger! Ik ga aan de verpleegster vragen of ze al wat mag eten. Een banaan wil ze graag! Die hebben ze helaas niet. Maar gelukkig heb ik vanochtend bij het ontbijtbuffet snel stiekem een banaan in mijn tas gestopt, ik dacht wel dat die nog van pas ging komen....
Als ik terug op de kamer kom zie ik dat Romy alweer in slaap gevallen is, die banaan komt straks wel, we hebben nog een hele lange nacht ...



Voor degene die meer willen weten over SDR: 

1 opmerking:

  1. Lieve dappere Romy! Wij zijn super trots op jou maar ook op jouw dappere mama, papa en grote broers!! Hopelijk kunnen we elkaar snel weer knuffelen... Lieve kus van Bas, Babs , Bliss en Lili

    BeantwoordenVerwijderen